O39.

Het bekertje laat ik draaien tussen mijn vingers. Jay zit over me, in een andere zetel, maar ze staart me aan.
Ze voelt dat ik dingen wil zeggen, dat ik haar alles wil vertellen.
"Mam, ik kreeg dit van Harry." zeg ik kort, ik gooi het in haar richting. Ze lacht en begint te lezen, na een paar minuutjes, kijkt ze me bezorgd aan.
"Gaat het niet meer zo goed tussen jullie?" vraagt ze nog bezorgder dan ze al keek. Had ze het echt nog niet door gehad?
"Al een tijdje." zeg ik zachtjes, ik kijk naar beneden, mijn tenen krullen zicht rond de rand van de zetel. "Ik houd van hem, mam."

De bel was gegaan en ik had ongeïnteresseerd de deur open gedaan. Nu was het stil aan de voordeur. Ik staarde in zijn ogen en hij staarde terug. Hij had niets bij hem, geen rozen, geen chocolade , geen gitaar voor een serenade, helemaal niets.
Ook geen brief van twee wc-rollen lang, met daarop wat hij precies tegen me wou zegen. Zijn ogen vertellen me dat hij vastberaden is, mijn houding en mijn gefriemel vertelt hem enkel dat ik dat helemaal niet ben.
"Louis" begint hij, daarna valt weer een pauze, alsof ik moet antwoorden, maar mijn mond hangt nog steeds half open van zijn verschijning.
Wat doet hij hier eigenlijk?
Uiteindelijk weet ik te knikken. Hij lacht.
"Ik wil het proberen, maar nu écht." Ik wil geen ja zeggen, mijn brein zegt nee. Harry wil alleen maar met me playen.
Hij wilt enkel iemand om tegen aan te liggen in zijn boxer. Iets zoals een waterkruik, maar dan met onuitputbare warmte.
Zo werk ik niet, maar zijn ogen lijken zo oprecht?
Hij opent zijn armen. Ik doe een stap naar voren en voel een warme knuffel. Ik volg mijn hart. Mijn hart zegt Harry.

slaapwel schatjes!