Overgave - 48

De volgende dag liet de prinses een wachter gaan om een valk, zodat ik mijn brief naar de vuurheer kon versturen. Hij kwam angstig terug.
“Wat is er gebeurd?”, vroeg Yue, toen hij me het kooitje met de valk gaf.
“Ze geloofden me niet toen ik zei dat de valk voor Lizzie was”, zei de wachter. “Ze hebben me geslagen, omdat ze dachten dat ik loog. Er kwam net op tijd iemand aan die kon vermijden dat ze vuur gebruikten, waarschijnlijk iemand van een hogere rang.”
“Het spijt me”, zei ik. “Ik had het moeten weten. Sommige soldaten zijn inderdaad zo stom.”
“Je kon er niets aan doen”, zei Yue. “We moeten er nu enkel voor zorgen dat het niet meer gebeurt.”
“Voorlopig zal het niet meer nodig zijn, denk ik. Ik heb nu een kooitje waar ik de valk in kan houden.” Ik haalde de valk uit het kooitje en stuurde hem weg met de brief. Ik zuchtte diep. Yue keek me aan.
“Denk je dat de vuurheer de raad van de admiraal zal opvolgen?”, vroeg ze zacht.
“Ja”, zei ik. “Ik zal proberen zoveel mogelijk mensen hier te houden, maar hoe dan ook zal het merendeel moeten vertrekken.”
“Dat is vreselijk”, zuchtte Yue. “Dan is onze stam aan hen overgeleverd.”
“Yue, het is dat, of allemaal sterven. Ik weet dat het wreed is, maar het is het beste voor de stam.”
“Doe alsjeblieft je best om zoveel mogelijk mensen hier te houden”, smeekte ze.
“Natuurlijk”, beloofde ik. Ik zuchtte even en begon na te denken. “Yue,” vroeg ik, “jullie hebben toch helende gaven, niet?”
“Ja, waarom?”, vroeg ze verbaasd.
“Is het bij jullie echt zo dat de vrouwen enkel helen, en niet vechten?”
“Ja. Of toch de meesten. Als prinses kan ik mezelf wel verdedigen, en er zijn nog een aantal vrouwen die ook redelijk goed kunnen vechten.”
“Oké”, knikte ik.