001

Ik loop in mijn tanktop en pyjamabroek naar beneden en kijk door het raam de voortuin in. Als ik de postbode zie, trek ik een sprintje naar de deur en neem de post van hem aan. Hij kijkt me raar aan, maar ik trek me er niks van aan. Snel plof ik op de bank neer en ga alle enveloppen na. Ik spring op als ik een envelop zie die uit Londen komt. Ik scheur hem open en begin snel te lezen. Als ik klaar ben met lezen heb een big smile op mijn gezicht en ren ik naar boven om Sharon te bellen. Als de telefoon een paar is overgegaan, pakt Sharon op met een slaperige stem. Ik heb haar wakker gebeld, maar dat maakt me nu even niets uit. Ik schreeuw dat ik mijn envelop heb gekregen en dat ik ben aangenomen op de Universiteit van Londen. Sharon laat het even tot zich doordringen waarna ze naar beneden rent. Ik glimlach. Eventjes later is Sharon weer aan de telefoon. ‘’Ik ben ook aangenomen,’’ gilt ze in de telefoon. Samen springen we het huis door, totdat mijn moeder boos vraagt of dat moet zo vroeg. Ik schiet in de lach en probeer wat zachter te doen. Na een halfuur hebben we alles besproken en hangen we op. Ik ren de zolder op, opzoek naar mijn koffer. Van al dat gestommel wordt mijn moeder wakker en ze komt naar boven gelopen. ‘’Waar ben jij allemaal mee bezig op zo’n vroeg tijdstip,’’ vraagt ze slaperig. ‘’Sharon en ik zijn allebei aangenomen op de Universiteit van Londen en we vertrekken morgen al dus ik zoek mijn koffer,’’ zeg ik vrolijk. Het duurt even tot het tot mijn moeder doordringt wat ik zojuist heb gezegd, maar daarna geeft ze me een dikke knuffel. ‘’Ik ben zo blij voor jullie,’’ zegt ze. Als ik mijn koffer heb gevonden, ren ik snel naar mijn kamer en trek mijn kastdeuren open. Ik pak alle kleren in mijn koffer behalve het setje dat ik voor morgen heb klaargelegd.
Die avond kan ik niet in slaap komen. Ik sms Sharon en ze sms’t meteen terug. We sms’en nog een tijdje door, totdat ik moe ben en eindelijk in slaap val. De volgende ochtend word ik wakker van mijn wekker. Ik zucht en draai me nog een keer om, totdat ik me besef dat Sharon en ik vandaag naar Londen gaan. Meteen sta ik naast mijn bed, pak mijn kleren en loop naar de badkamer. Ik trek mijn kleren aan, doe mijn haar en loop naar beneden om te ontbijten. Mijn moeder zit al beneden op me te wachten, zij gaat vandaag mee naar het vliegveld om me uit te zwaaien. Ik krijg geen hap door mijn keel en besluit maar naar boven te gaan om mijn laatste dingen te pakken. Als alles beneden in de gang staat, gaat de bel. Ik ren naar de deur toe en vlieg Sharon in de armen. We hebben elkaar al lang niet meer gezien, omdat we niet echt dichtbij elkaar wonen. We hebben elkaar ontmoet dankzij One Direction en daar ben ik ze nog steeds erg dankbaar voor. En nu gaan we samen studeren in de woonplaats van One Direction! Sharon en ik gaan samen achterin zitten, terwijl onze moeders voorin gaan zitten. De hele weg hebben Sharon en ik het alleen maar over One Direction, tot grote ergernis van onze moeders. Na 2 uur rijden zijn we eindelijk bij Schiphol. We besluiten nog even wat te drinken totdat ons vliegtuig vertrekt.
Na een lang afscheid met veel tranen zitten Sharon en ik dan eindelijk in het vliegtuig en kan het avontuur beginnen.