CH 1

BAMF

Met een harde knal viel ik op een stenen vloer. Ik hield mijn ogen stijfdicht terwijl ik voelde dat er een hele vlaak stof op mij afkwam. Voorzichtig voelde ik of ik iets gebroken had. Gelukkig, dacht ik, niets gebroken. Met nog steeds mijn ogen stijfdicht klopte ik een beetje stof van mij af en stond ik langzaam op. Ik veegde mijn gezicht af, trok mijn paardenstaart iets strakker, en niesde totdat ik mijn ogen open deed.

Pikkedonker. Ik zag geen zak. Met mijn ogen in spleetjes tuurde ik in de verte, maar ik zag niets. Ik zag zelfs mijn eigen handen niet. Ik schrok van het trillen in mijn broekzak.

Natuurlijk! Mijn mobiel! Waarom dacht ik daar niet eerder aan? Iemand zal mij wel bellen nu!

Vol goede moed pakte ik mijn mobiel, klapte 'm open, en keek blij naar het licht. Shit, het trillen kwam van de batterij. Dat ie bijna op was. Met mijn ogen gericht op het batterijtje, flitste ze naar het bereik-icoontje. Nee he, geen bereik. Niet eens één streepje.
Mijn schouders zakte naar beneden. Bijna geen batterij, geen bereik, en zo donker dat ik niet eens mijn eigen handen zag!

Langzaam ging ik zitten, niet wetend dat door mijn gewicht de stenen vloer brak, en ik nog meer naar beneden viel, recht in een zaal vol met leerlingen.

Oh boy. What have I gotten myself into?