093~

Thalia PoV
Gregory bleef behoorlijk lang weg, wat betekende dat het ofwel, echt laura was, ofwel hij ontvoerd was door een of andere gek. Of misschien wel Aliens. Oké, even normaal. Te zien aan het feit dat hij met een doos kwam binnenlopen was het Laura, want ik herkende haar tekenstijl. (er staan allerlei tekeningen op de doos) Laura kwam traag achter Gregory binnengelopen. Ze trok zich eigenlijk niets aan van de vier jongens die haar met open mond aanstaarden. Ik verbaasde me er soms over dat -eenmaal ze een manier gevonden had om tot rust te komen- ze verschrikkelijk kalm en professioneel kon zijn. Maar het maakte haar op een of andere kil en bijna harteloos. Ik had het gevraagd aan haar moeder, waardoor ik wist dat het een bijeffect was van haar gedragsstoornis, maar zelf na 5 jaar kon ik er nog steeds niet aan wennen. Ik wist wel dat ze er niets aan kon doen, maar toch.. Tom bleef helemaal staan, hij bewoog amper. 'Laura?' vroeg Bill zacht. Ze knikte kort. Ik zag Gregory de jongens een voor een aankijken. Het had duidelijk meer effect op tom en Bill dan op Georg of Gustav. Eigenlijk leek het bijna alsof Georg het verwacht had. Wel, ik kon niet weten wat ze dachten. 'Goeiemiddag.' zei ze zacht tegen de jongens waarna ze Greg en mij snel een kus op de wang gaf. Wel, ik denk dat ze het inderdaad aan kon, maar ik zou vanavond toch eens polsen bij haar moeder.
Gregory en ik gingen door met maten nemen, en wisselden Bill en Tom voor Georg en Gustav. Laura nam in stilte de nota's die Greg gemaakt had, door om een idee te krijgen van wat er van ons verwacht werd. Ik was eerder klaar met Gustavs maten op te nemen, en ging Laura helpen. Ik denk dat ze het goed vond, want Tom hing nogal om haar heen te draaien. Gregory leek toch ... heel er lang te doen bij Georg. Je zou bijna zeggen dat hij expres treuzelde nu georg zijn t-shirt had uitgedaan.