*35

Het duurde een hele tijd voordat iemand wat zei. Gabriëla knuffeld Naomi, die het even heel moeilijk had. Toen ze was gestopt met huilen zei Kendall:"Weet je, Naomi, ondanks dat je echt een kutverleden hebt gehad, vind ik dat het verhaal eigenlijk wel een "happy End" heeft." Hij stopte even met praten eniedereen keek nu naar Naomi. "Ik bedoel, ondansks allesheb je Gabriëla ontmoet, die je leven zo'n beetje heeft veranderd. En nu ben je hier, in LA, jouw en Deans droom waargemaakt. En ik denk dat Dean heel trots op je zou zijn, als hij erbij was."IEdereen mompelde instemmend. "Ik ben blij dat ik bij jullie ben." zei Naomi. "IK voelde me al binnen een uur thuis bij jullie, een gevoel dat ik al superlang niet meer heb gehad. Dank jullie wel." vervolgde Naomi, met gesmoorde stem. We stondnen allemaal op en sloegen allemaal onze armen om Naomi heen. Een grote groupehug. Carlos wurmde zich na een tijdje los en liep met z'n benen gekruist naar de badkamer. O, ja dat was waar ook. Hij moest weereens plassen.
"gaan we nog door het het spel of stooppen we ermee?" vroeg James onzeker. "Jullie mogen best doorgaan, maar ik doe niet meer mee." zei Naomi. Ik keek op de klok hoelaat het was:11.30 al! Wat ging de tijd snel...eigenlijk was ik best moe, maar dat wou ik niet toegeven, dus deed ik maar mee.

~Naomi POV~

Ik zat stil toe tekijken hoe de rest verder ging met het spel. Ondanks dat ze alweer aan het lachen waren, merkte ik dat de sfeer heel anders wwas. Deze avond was totaal verpest, doordat ik zonodig weer een zielig verhaal moest vertellen. Maar ik gaf niemand de schuld, zelfs Logan niet, die er naar vroeg, want stiekem was ik wel blij dat ik het had verteld. Ik volgde het spel eigenlijk helemaal niet. Af en toe glimlachde er iemand naar me, maar ging dan gelijk weer verder. Ondanks dat alles voelde ik me niet alleen. Zowat voor het eerst in mijn leven. Ik besloot een boek erbij te pakken. Boeken en muziek waren de enige twee middelen die ervoor konden zorgen dat ik niet piekerde. Ik hoefde mijn IPod er niet bij te pakken, want de jongens waren acapella aan het zingen. Ik begon te lezen en al snel hoorde ik de achtergrond geluiden al bijna niet meer. Totdat Gabriëla me aanstootte en zei:"we gaan slapen, want niemand heeft zin om wakker te blijven." We poetsten met z'n allen oonze tanden en toen we allemaal in onze slaapzak lagen, kletsten we nog even na. Tegen 1 uur sliep iedereen, behalve ik, natuurlijk.

~Oke best een saai stuk... please reacties enzo zijn altijd welkom!! xx~