Chapter 2.

Ik was zo in mijn gedachten verzonken dat ik niet merkte dat mijn opa wakker was geworden. Pas toen ik een zacht kneepje in mijn hand voelde, realiseerde ik me dat hij me lag aan te staren. 'Hallo, opa,' zei ik voorzichtig. Als antwoord schonk hij me een glimlach. 'Hoe voelt u zich?' Wist ik eruit te persen, en plotseling barstte ik in tranen uit. Het was gewoon allemaal wat teveel; eerst opa in het ziekenhuis, vervolgens Will die het plotseling uitmaakt.. Troostend streek opa over mijn hand. 'Het komt wel goed, lieverd. Over een paar weken ben ik weer helemaal de oude, en gaan wij een leuk kampeertochtje maken.' Toen hij dit zei, moest ik nog harder huilen. 'Ik ben degene die jóu zou moeten troosten,' snikte ik, 'jíj ligt hier, jíj hebt het moeilijk, jíj hebt het recht om getroost te worden!' 'Nee El,' zei opa kalm, 'als jij steun nodig hebt, dan krijg je dat van mij.' En toen hij deze woorden gezegd had, trok hij me in zijn armen en gaf me een stevige knuffel.
Eenmaal thuis aangekomen, plofte ik op de bank neer. Zo, met mijn knieën opgetrokken en mijn hoofd steunend in mijn handen, bleef ik een lange tijd zitten. Na een poosje kwam Allix naar beneden en begon wat te rommelen in de keukenkastjes. Eten zoeken waarschijnlijk. "What the hell, waar is al het eten, Elea?" klaagde hij. Nu pas herinnerde ik me weer dat ik boodschappen moest doen voor mama. Ach ja, wat moet dat moet.
Zo liep ik even later door de straten van Bradford, met een boodschappentas in mijn handen. Nu liet ik mijn gedachten de vrije loop. Toen Will, een jongen van mijn school, het een paar dagen totaal onverwacht uitmaakte, was ik er kapot van. Ik hield zo veel van hem, en dacht dat hij ook van mij hield. Maar het tegendeel werd bewezen toen ik hem zag zoenen met een ander. Echt zo'n bitch, die denkt dat ze alles is, alleen omdat ze een mooi lijf heeft en ik niet. Ja, je kent het wel. Een dag later maakte Will het met me uit.
Ookal doet het me nog steeds pijn, ik ben gelukkig niet meer verliefd op die vieze player. Hoop ik.
Het was erg druk in de supermarkt, en toen ik eindelijk alles had gepakt en naar de kassa wilde gaan, zag ik daar weer zo'n rij van duizend mensen.
Zuchtend sloot ik me bij de rij aan. Aangezien het er niet naar uit zag dat de mensen voor mij snel klaar zouden zijn met afrekenen, keek ik om me heen. En daar, daar bij de tijdschriften, zag ik hem.
Diepe, donkere, bruine ogen. Twee gespierde armen die eruit zagen alsof ze je stevig wilden knuffelen. Een perfecte rij witte tanden. En een prachtige, zes centimeter lange kuif.