Twentyseven.

"Had je geen vrij uur?" Vroeg ik verbaasd nadat ik hem uitbundig gekust had. "Jawel, daarom kom ik je ophalen!" Ik schudde lachend mijn hoofd en sprong op zijn rug. "Hotchik!" Ik sloeg op zijn kont en hij rende de trap op naar de leerlingenkamer. Halverwege de trap naar de vierde verdieping moest hij naar adem happen maar ging gewaagd verder! "God! Die trappen lijken steeds te verplaatsen alsof ze niet willen dat we ooit op de zevende aankomen!" Ik begon opeens met mijn benen te trappelen als een klein kind dat ergens niet binnen wil. "Schattie! Je mag me wel neerzetten! Ik heb beenkramp!" Fred zuchtte opgelucht en zette me neer. De rest van de middag verliep eigenlijk zo: Elkaar pesten, zoenen, pesten, naar de lessen gaan of, wachten en doen alsof je de les volgt hopend dat je elkaar snel weer ziet, en dan weer pesten...
Hand in hand liepen we naar de grote arena, waar de volgende proef zou plaatsvinden.
Het was een vreselijke avond! Eerst gewoon al de spanning van de proef en daarna Viktor Kruml die onder een betovering terug kwam, Harry die met een dode Carlo uit het doolhof kwam, bewerend dat Voldemort terug was. Die avond was iedereen in een rouwende stemming. Regels of niet, ik kroop weer bij Fred in het bed. Ik was blij dat het bijna vakantie was, weg van alle zorgen hier op Zweinstein.



SOrry voor kortheid maar moet eten en ga dan schaatsen!
Als ik er morgen aan denk krijgen jullie er 2 (: