3.2

‘Dit moet een primeur zijn!’ schreeuwde de aangeschoten Martin amper de muziek overstemmend in Eduards oor. ‘Jade is dronken!’
Eduard glimlachte nep en zijn vingers speelden met een bierviltje terwijl zijn blik onafgebroken op zijn vriendin rustte. Ze stond midden op de dansvloer, die een etage lager was dan de kleine verdieping waar de bar op gevestigd was. Een halfhoge balustrade zorgde ervoor dat niemand op een onoplettend – of dronken – moment vanaf boven de dansende mensenmassa in viel.
Jade was er met twee vriendinnen, Julia en Zoë. Ze danste wild en trok naar zijn mening veel te veel mannelijke aandacht onbewust naar zich toe. Hij zuchtte. Ze zag er prachtig uit. Haar zwarte jurkje omsloot haar slanke lichaam nauw. Haar bruine haren deinden op en neer op het ritme van de muziek. Een grote, tanden ontblotende lach leek op haar gezicht vastgeplakt. Ze leek zo gelukkig. Eduard maakte zich alleen zorgen om haar dronken uitstraling.
‘Je moet je niet zo’n zorgen maken.’ Eduards beste vriend Alex zat op de barkruk naast hem. ‘Ook al is ze dronken, er zal heus niets gebeuren.’ Alex blies een van zijn bruine, lange lokken uit zijn gezicht en nam nog een slok van zijn cola. Ook hij leek het niet geweldig naar zijn zin te hebben.
‘Wat doen we hier ook alweer?’ mompelde Eduard, het meer aan zichzelf vragend dan aan degene naast hem.
‘Het is Koninginnedag,’ antwoordde Alex desalniettemin. ‘We hebben ons over laten halen om mee te gaan naar een of andere club in Rotterdam.’ Hij haalde zijn schouders op.
Alex en Eduard deelden de mening dat uitgaan niet erg leuk was. Ze hielden niet van de lichamen die zich klam van het zweet tegen hen aan duwden, ze hielden niet van de oorverdovende muziek.

‘Ik ga naar huis,’ deelde Alex niet veel later mee. ‘Wil je meerijden?’
Hoofdschuddend wees hij het aanbod af. ‘Bedankt, maar ik blijf nog even. Ik zie iedereen al zo weinig.’
Alex knikte en graaide nog snel zijn vest, dat hij door de warmte had uitgedaan, van de barkruk af voordat hij wegliep.
Met alleen Martin nog in de buurt, die een wanhopige poging deed het meisje achter de bar te versieren, gleed Eduards blik weer naar de dansvloer op zoek naar Jade. Toen hij haar niet meteen zag, excuseerde hij zich tegenover Martin – die blijkbaar allang weer was vergeten dat Eduard naast hem had gezeten en hem wegwimpelde om zich weer op de boezem van het barmeisje te richten – en liep naar de balustrade. Al vrij snel kreeg hij Jade weer in het oog, ondanks dat de samenstelling van het driekoppige groepje was veranderd. Julia stond niet veel verderop tegen een roodharige aangeplakt, terwijl haar plaats was overgenomen door een onbekende jongen. De houding van de jongen beviel Eduard niet.
Hij had zijn lichaam volledig naar Jade gedraaid, leek heel Zoës aanwezigheid te negeren. Eduard had de neiging om zich naar de dansvloer te begeven om een arm om Jade heen te slaan om aan te geven dat zij zijn meisje was. Jade kon zichzelf normaal ook wel redden, wist Eduard, maar hij wilde haar beschermen tegen de gedachten en toekomstige daden van de persoon achter de ogen vol lust.
Hij baande zich een weg naar beneden en liep de halve dansvloer over om te voorkomen dat ze dingen zou doen waar ze later spijt van zou krijgen. Hij vertrouwde Jade, daar niet van, maar het was de eerste keer dat ze te diep in het glaasje had gekeken en wist niet goed hoe ze op een te veel aan alcohol reageerde.

'Schatje!' riep Jade enthousiast toen ze haar vriendje in het oog kreeg.
De verbaasde, teleurgestelde en lichtelijk boze blik van de jongen die ze net had ontmoet, ontging haar. Vlak voordat ze Eduard had bereikt, botste een dansend individu tegen haar aan, waardoor ze struikelend in Eduards armen viel en hem bijna een kopstoot gaf.
'Hoi,' grinnikte ze in zijn oor om de muziek te overstemmen.
Eduard rook de alcohol sterk in haar adem. Hij duwde een loshangende haarlok achter haar oor. 'Hallo schoonheid,' zei hij, en meende het. Ondanks de vreemde blik in haar kastanjebruine ogen en sterke alcohollucht bleef ze prachtig in zijn ogen.
'Kijk!' zei ze enthousiast. 'Julia heeft iemand gevonden om op te eten!' Ze wees naar haar vriendin, die nog steeds druk bezig was met het verkennen van de mond van een vreemdeling. Jade grinnikte kinderlijk. 'Ik wil ook een kusje.'
Eduard keek haar glimlachend aan.
'Hier,' zei ze en wees naar haar lippen.
Hij grinnikte nu ook en boog zich naar voren. Kort raakten hun lippen elkaar. Beiden glimlachten.

Eduard scheurde zijn blik los van het prachtige meisje voor hem om over haar schouder naar de onbekende jongen te kijken. Jade volgde zijn blik. Ondertussen leek de onbekende Jade alweer vergeten te zijn en danste dicht op Zoë, die hij eerst nog vrijwel genegeerd had.
'Dat is Vincent,' zei Jade met een hoorbare dubbele tong. 'Hij zei dat ik mooi was.'
Eduard trok haar nog dichter tegen zich aan, ook al had Vincent ondertussen al weer een andere prooi gekozen. Jade deed echter een stapje naar achter.
'Ik wil naar de bar,' pruilde ze. 'Mijn pootjes doen pijn.'
Eduard glimlachte scheef door haar woordkeuze en verliet daarna opgelucht de dansvloer.

Het duurde niet lang voordat er twee mensen zich bij hen voegden. Jade begroette haar vriendin Julia enthousiast en sleepte haar wankelend op haar hoge hakken naar de wc om haar alles te laten vertellen. De roodharige jongen plofte op de barkruk naast Eduard neer. Hij begroette hem met een hoofdknikje.
'Een biertje,' schreeuwde de jongen naar het barmeisje, die nu al meer onder de indruk van hem leek te zijn dan van Martin. Toen zij zich echter omdraaide om een bierglas te pakken, kreeg hij een walgende uitdrukking op zijn gezicht. Onbewust trok Eduard zijn wenkbrauwen op. De jongen bleek het door te hebben. ‘Leren broek, dat doet me aan iemand denken,’ verklaarde hij en rilde een keer.
Eduards verbazing was groter geworden door deze verklaring, maar liet het onderwerp links liggen.
‘Ik ben Alex, trouwens.’
Eduard keek de jongen aan. Afgezien van zijn naam deed hij hem op geen enkel vlak aan zijn goede vriend Alex denken. Met zijn rode, wilde haren, lichte ogen en sproeten verschilde hij erg van zijn donkerharige en bruinogige naamgenoot.
‘Eduard,’ antwoordde hij en glimlachte vriendelijk. ‘Aangenaam.’
Alex nam een grote slok van zijn drinken en zuchtte daarna gelukzalig.
‘Je houdt van de Red Hot Chili Peppers, zie ik?’ Eduard gebaarde naar het bandshirt dat Alex droeg.
‘Ja, geweldige band. Ik zou ze graag een keer live willen zien.’
Er viel een onechte stilte, de harde muziek dreunde immers door. Toch voelden ze zich beiden ongemakkelijk en hoopten ze dat de meisjes snel terugkwamen.

‘Ze zijn wel lang over je aan het roddelen,’ zei Eduard toen de meisjes tien minuten later nog niet terug waren.
Alex haalde zijn schouders op. Het leek hem niet zoveel uit te maken.
Voordat er weer zo’n ongemakkelijke situatie ontstond, wankelden de meisjes Eduards gezichtsveld in. Pas nu viel het hem op dat Julia net zoveel moeite had met lopen als zijn vriendin. Hij snelde naar ze toe. ‘Kunnen we niet beter gaan?’ vroeg hij ze. Hij was bang dat hen iets zou overkomen als ze nog meer zouden gaan drinken.
De meisjes protesteerden meteen. Ze hadden het veel te veel naar hun zin om naar huis te gaan. Eduard voelde een klap op zijn schouder.
‘Ik pas wel op ze.’ Alex keek hem glimlachend aan.
‘Bedankt, maar dan komen ze niet meer thuis. We waren hier met z’n zessen in twee auto’s. Er is al iemand met een auto weg. Ik ben sowieso de enige die nuchter is en een rijbewijs heeft.’
Na een korte discussie, langer hadden ze ook niet van hun stemmen kunnen vragen, kwamen ze tot een compromis: ze zouden naar een klein en rustig café in de buurt gaan. Eduard werd al een stuk minder angstig van het idee dat hij Jade dan niet meer kwijt kon raken in een mensenmassa en ook in de gaten zou kunnen houden wat ze allemaal dronk

Uiteindelijk struinden ze met z’n zevenen over de Rotterdamse straten. Eduard wandelde hand in hand met Jade. Martin liep achterstevoren voor Zoë terwijl hij luidkeels vertelde over hoe hij het barmeisje zogenaamd om zijn vinger had gewonden. Zoë had echter meer aandacht voor Vincent, die een vriend van Alex bleek te zijn. Eduard had gedaan alsof hij hem niet herkende, wat vrij moeilijk was aangezien Jade heel vrolijk vijf keer tegen hem zei dat hij hem al kende.
Achter Zoë en Vincent liepen ten slotte Julia en Alex. Alex ondersteunde haar terwijl ze giechelend als een schoolmeisje steeds kusjes op zijn wang drukte.

Eduard was opgelucht toen ze al vrij snel de op Koninginnedag vrijwel uitgestorven kroeg betraden en er niemand onderweg kwijt was geraakt. Ze namen met z’n allen drie loungebanken in. Al snel verdween Vincent om wat drankjes te gaan halen. Er viel een stilte in de groep. De meisjes staarden allemaal gefascineerd naar de enige vreemdeling in de groep alsof hij een interessant dier was in de dierentuin. Martin was vrijwel meteen in slaap gevallen en lag met open mond charmant te wezen op een verder lege bank.
‘Hoe kom je aan dat litteken?’ vroeg Julia terwijl ze met haar wijsvinger zachtjes over een wit geworden stuk huid op zijn onderarm streek.
‘Een ongelukje tijdens het schaatsen,’ antwoordde hij simpel. ‘Het heeft me ook het spleetje tussen mijn tanden opgeleverd.’ Hij glimlachte breed opdat men kon zien waar hij over praatte. Eerder was het hem nog niet opgevallen, maar Eduard zag inderdaad dat zijn voortanden iets uit elkaar stonden.

Het was alsof iemand het startschot had gegeven voor een ondervraging van Alex. De meisjes vroegen hem de hemd van het lijf en hingen aan zijn lip als hij antwoordt gaf. Ze slaakten telkens gilletjes als hij iets spannends vertelde over de verschillende gevaarlijke sporten die hij deed. Ook Eduard luisterde aandachtig en grinnikte toen hij zich realiseerde dat hij van zijn vriendengroep waarschijnlijk de enige was die dit zich de volgende dag nog zou herinneren. Ondanks het feit dat het niveau van het gesprek niet verbijsterend hoog was doordat ruim de helft dronken was, vond hij het een interessant gesprek. Alex was zo ongelooflijk anders dan hem. Eerst had hij hem als moedig bestempeld, gebaseerd op het feit dat hij sporten deed waar zoveel bij mis kon gaan. Later realiseerde hij zich dat het meer was dat Alex de gevaren niet zag, ook al was het wel eens niet helemaal goed gegaan. Eduard dacht aan alle dingen die mis konden gaan tijdens het duiken. Alex leek er nog nooit over nagedacht te hebben. Hij leek zo heerlijk zorgeloos.

Alex vertelde over zijn bijbaan bij de duikschool toen Jade hem onderbrak.
‘Heeft er iemand kauwgom?’ vroeg ze. ‘Ik voel me vies.’ Ze trok een walgend gezicht. Iedereen schudde zijn hoofd.
‘Als ik me niet vergis, zit hier tegenover een nachtwinkel,’ zei Alex.
Jade sprong enthousiast op. ‘Ik ga wat halen.’
Eduard wilde opstaan, maar Alex was hem voor. ‘Ik loop wel even mee.’
Eduard vroeg zich af of hij hem genoeg vertrouwde. Jade had niet meer gedronken en de buitenlucht had haar ook goed gedaan, ze was al wat ontnuchterd. Alex leek hem een vriendelijke jongen.
Misschien was hij te beschermend tegenover Jade. Ze was een volwassen vrouw, ze kon zichzelf ook wel redden.
Net op het moment dat hij zich dit bedacht, brak het piepende geluid van remmende banden op een weg de stilte. Niet veel later werd Eduards angst bevestigd. Alex rende naar binnen met een verschrikte uitdrukking op zijn gezicht. ‘Kom snel! Het is Jade.’