Chaper Thirty-Five,

Elise's pov.

Ik loop in het park en zie de brug. Ik zie Harry alleen nog niet. Ik loop de brug op en ga wachten. 'Elise?' hoor ik een meisjes stem zeggen. Nee, wacht, het klonk meer als een schaap. Ik draai om. 'Oh fijn, wat doe jij hier.' Katrina begint te lachen. 'Niet te geloven dat je echt gekomen bent. Hoe blond kun je zijn.' 'Oh, dus jij hebt dat mailtje gestuurd.' zeg ik met een kut gevoel in mijn buik. Ik had eigenlijk al zo'n gevoel dat het nep was. Ze houdt op met lachen. 'Maar ik kom in ieder geval iets belangrijks zeggen.' Ik kijk haar vragend aan. Ik had niet echt zin om te luisteren, het enige wat ik namelijk zou horen was dan bèhbèh(schaap). Maar mijn nieuwsgierigheid won. 'You lose.' zegt ze serieus. Oke? Was dat alles? Ik had een preek verwacht. Dit was, nouja, het tegengestelde. Ze grijnst. 'Haal die vreselijke lach alsjeblieft van je gezicht. Het ziet er niet uit. Misschien moet je even plastische chirurgie ondergaan?' zeg ik lachend. Ze kijkt me beledigt aan. Ze kijkt weg en nog geen seconde later is de afschuwelijke grijns weer terug. 'Harry!' roept ze. 'Wat?' vraag ik verrast en ik draai me om. Ik zie Harry iets verderop staan. Wat deed hij hier. Katrina rent naar hem toe. 'Hai!' hoor ik haar over vrolijk zeggen. 'Oh please.' zeg ik droog en loop weg. Ik hoor Harry in de verte iets zeggen en Katrina roept dan nog iets. 'Elise! Wacht!' Dat was Harry. Ik sta stil en draai me om. 'Wat?' 'Oke,, um..' hij hoest even. 'Toen ik je voor het eerst zag, op de haven, leek je me aardig. Toen in de villa niet meer. Maar toen leerde ik je kennen en toen werd ik verliefd, en begon van je te houden.' Hij kijkt op zijn hand en leest iets op. 'En je moet naar Lisanne luisteren, en je moet Ben&Jerry ijs halen.' hij glimlacht. Ik moet lachen. 'Dat laatste moest van mijn vriendinnen zeggen, ofniet.' 'Ja, maar het meest van Niall, dat van Ben&Jerry's.' Ik lach en kijk langs hem heen. Ik zie Katrina jaloers kijken. Ik steek kinderachtig mijn tong uit. Harry volgt mijn blik en ziet Katrina ook staan. Hij lacht en geeft me een kus. Hij kijkt me aan. 'Ben ik vergeven?' 'Nee, want eigenlijk heb je niets fout gedaan. Maar ik wel. En dat spijt me echt heel erg. Vergeven?' Hij glimlacht en geeft me een kus. 'Vergeven en vergeten.'