Schrijfwedstrijd Hel, Opdracht 2. A choice between good and evil.

Ik stond tegenover de man, terwijl hij zijn ogen vol angst op de loop van mijn geweer gericht had. Maar in plaats van het voldane gevoel waar ik over gedroomd had, het gevoel eindelijk mijn vader te kunnen wreken en het verleden werkelijk af te kunnen sluiten, voelde ik leegte. En twijfels.
Hoe was het zover gekomen? Waarom stond ik hier klaar met een geweer, bereid om het leven van een ander af te nemen enkel en alleen omdat hij mij mijn jeugd af had genomen, alsof ik een of andere koelbloedige moordenares was? Nee, dit hoorde niet.
Ik dacht aan mijn vader, die tien jaar geleden gestorven was. Hij had dit nooit gewild. En Chrysanta? Ze zou ontzettend teleurgesteld in mij zijn als ze erachter kwam dat ik dezelfde fout had gemaakt als zij. En deze man verdiende het niet. Het was nota bene een ongeluk! Ja, hij was schuldig en ik zou nooit vrienden met hem kunnen worden, maar ongelukken gebeurden en zo ging het leven nou eenmaal. Chrysanta had destijds veel meer recht om te doden dan ik nu had. En bovendien zou deze daad veel gevolgen kennen. Ik wilde rechtvaardigheid voor mijn vader, maar misschien was dit inderdaad niet de beste weg.
Ik dacht aan Chrysanta, het meisje dat mij had laten nadenken over dit alles en dat eigenlijk de reden was dat ik hier stond. Als ik haar dagboeken nooit had gevonden, was ik de moordenaar van mijn vader nooit tegengekomen, maar dan had ik ook nooit geweten dat ik een heks was en controle had over de elementen.
Ik herinnerde me waar het allemaal begonnen was. Precies vijf maanden geleden, op dertien januari. Ik wilde een sigaret aansteken, maar het vuur van mijn aansteker wilde de sigaret maar niet verhitten. Uiteindelijk had ik een lucifer gepakt en toen ook dat niet hielp, had ik het doosje met lucifers en de sigaret boos op de grond gegooid. Zoals je al kon voorspellen vatte alles toen wel vlam, en voor ik het wist had een redelijk groot vuurtje zich voor mijn neus ontwikkeld. Ik had mijn handen uitgestoken om het vuur tegen te houden, niet wetend wat ik met mijn handen wilde gaan doen, toen ik plotseling een branderig gevoel had gevoeld in mijn vingers. Eerst dacht ik dat ik me misschien onbewust had verbrand aan een sigaret, maar het brandende gevoel spoot uit mijn vingers en had effect op de vlammen. Voor het eerst in mijn leven kon ik het vuur controleren, beheersen. De vlammen weken voor mijn kracht en ik kon het vuur aanraken zonder mijn vingers te verbranden, zonder de hitte werkelijk te voelen.
Die eerste keer begreep ik niet wat er met me aan de hand was. Ik dacht dat ik het me maar verbeeld had en schonk er verder geen aandacht aan. Maar een aantal weken later stootte ik een glas water om, en de inhoud viel natuurlijk naar beneden. Maar voordat het water de grond had geraakt had ik mijn handen uitgestoken en weer die energie gevoeld, en het water was blijven zweven. Vanaf dat moment had ik vrijwel wekelijks te maken gehad met mijn krachten, en de laatste tijd zelfs dagelijks. Ik merkte dat ik er steeds meer controle over begon te krijgen, en zo ook steeds meer controle over mijn eigen gedachten kreeg.
Na een paar maanden zulke tekenen van bovennatuurlijke krachten te hebben vertoond was ik in het bos vlak buiten Glasgow met mijn hond Ferox aan het wandelen, en ik dwaalde een beetje van het pad af. Op een gegeven moment struikelde ik over iets dat uit de grond stak, en verbaasd was ik gaan kijken wat het was. Het bleek een ijzeren kist te zijn, die ik meenam naar huis en op mijn kamer opende. In het kistje zaten oude dagboeken van een meisjes van mijn leeftijd dat langzaam maar zeker volwassen werd. Chrysanta. Ze leek in alles precies op mij; ze had ook bovennatuurlijke gaven, was erg muzikaal, we leken qua uiterlijk zelfs een beetje op elkaar. Dankzij haar leerde ik mezelf beter kennen, en ik ontdekte dat er eeuwenoude heksenstammen waren die teruggingen tot in de tijd voor Christus geboren was. Maar naast de dingen die ik leerde over de magie en hekserij, leerde ik Chrysanta ook kennen. Haar leven was een tragisch verhaal, en ook daar leerde ik veel van. Ze leefde in de tijd dat heksen gevreesd en vervolgd werden, gefolterd tot de dood erop volgde. Chrysanta en haar moeder waren heksen die meededen in de samenleving, maar op een gegeven moment had Chrysanta’s vader er genoeg van steeds een dubbelleven te moeten leiden en te moeten liegen, en hij verraadde zijn vrouw en dochter. Dit is wat Chrysanta erover schreef:

‘October 21st, 1811
My father has betrayed us. I do not know what he has done or why, but the only knowledge I do have is that one day I was dressing for the ball of Mr. Rudock, and the next thing I experienced was that my mother came running into my bedroom, screaming that we had been discovered and that we had to run away as quickly as we could. In my pretty dress that my father had bought me two days earlier in the city I ran down the stairs alongside my mother, not knowing what had happened or what would happen next. We ran out the villa, not taking anything with us, and I lost one of my shoes on the way. Then suddenly people came out of nowhere, screaming at us to stop. Confused I tried to stop running but my mother held a tight grip on me, and she pushed me onwards while she tried to hold back the crowd. She did not succeed very well, and while I managed to slip away I had to leave her there, either being crushed by the people or indeed being burned for heretical businesses she said to me we had been accused of by my father. I do not know whether any part of that story is true, or that she had finally got fed up with my father and decided to run away with her only magical child. Me.
That is, however, of non-importance now and what I do need to keep in mind is that certainly my father holds all responsibility for these actions. I have not seen my mother since that day, exactly one week ago, and I fear that she might not have survived the run. I fear that I am the only one left, with only a small amount of coins and little confidence that I might ever get my home back. I am somewhere outside Edinburgh now, having taken my refuge into a small place for homeless ones. I cannot stay long here, and I wonder what is going to happen. I really hate my father now, for that he has bereft me of my home, my future and my mother. I am sure that what my mother has told me is true, and that he has finally given away our secret to the City Council. And that is the reason I am here now.’

Uiteindelijk bleek Chrysanta’s moeder daadwerkelijk vermoord te zijn, en Chrysanta ontwikkelde in de jaren daarna een diepgegronde haat voor haar vader. Na een aantal maanden in de daklozenopvang te hebben gewoond vond ze iemand die haar naar Glasgow wilde brengen, waar een tante van haar woonde die ook magische gaven bezat. Eenmaal daar bleek ook de tante al ontdekt te zijn en verbrand op de brandstapel, en Chrysanta stond er alleen voor. Toevallig ontmoette ze een jongen, Reynard, met wie ze haar zorgen kon delen en die haar bij hem in huis opnam. Een aantal jaren woonde ze daar en zij en Reynard trouwden uiteindelijk, maar Chrysanta zon nog steeds op wraak tegenover haar vader. Met Reynard beraamde ze een plan om haar vader uit de weg te ruimen, en het deed haar goed om het gevoel te hebben de dood van haar moeder te kunnen wreken. Uiteindelijk was het na drie jaar zover en vertrokken Chrysanta en Reynard naar Edinburgh. Het plan was dat Reynard ervoor zou zorgen dat tussen Chrysanta en haar vader een persoonlijke ontmoeting plaats zou vinden waar niemand anders bij aanwezig was. Het plan stond niet volledig en gedetailleerd in Chrysanta’s dagboek, voor het geval dat iemand het boek zou lezen, dus het fijne wist ik er niet van. In ieder geval lukte het plan en Chrysanta kreeg de kans om haar vader te doden. Op het allerlaatste moment kreeg ze echter spijt en besloot ze het niet te doen, omdat ze niet wilde dat nog meer levens zouden vergaan. Reynard was er echter ook bij en die heeft haar vader toen vermoord, omdat hij niet voor niets helemaal naar Edinburgh had willen gaan. Dat betekende ook het einde in de relatie tussen Chrysanta en Reynard, en Chrysanta was weer op zichzelf aangewezen. Ze had ontzettend veel spijt van haar daden en wou dat ze het nooit gedaan had, en ze kon niet meer leven met zichzelf of met iemand anders. De rest van haar leven leefde ze in Londen, en ze verdiende haar geld met het verkopen van haar eigen lichaam omdat ze ervan overtuigd was dat ze niets meer waard was. Ze zwoor haar magie af en gebruikte het nooit meer, in feite vergooide ze haar hele leven. Ze was ongelukkig, had geen vooruitzichten meer en stierf uiteindelijk op zesenveertigjarige leeftijd. Voordat ze stierf had ze echter nog één reis naar Glasgow gemaakt, haar dagboeken verborgen onder de grond in hetzelfde bos waar ik ze had gevonden, en nog geen week nadat ze voor het laatst geschreven had stierf ze. Haar sterfdatum had ik in een oud archief gevonden.
Dat was dus Chrysanta’s leven. Absoluut niet het leven dat ik wilde leven. Ik wilde rijk zijn, gelukkig zijn, ik wilde dansen en ik wilde leuke dingen doen. Mijn verleden had me al te lang achtervolgd en te veel dingen had ik al gedaan waar ik spijt van had omwille van mijn vader. Zou ik niet ontzettend veel spijt krijgen van deze laatste daad die ik zojuist aan het uitvoeren was?
Ik keek naar de bruine, eerlijke ogen van de man die op zijn knieën voor me zat, smekend om vergiffenis. Hij had geen idee waarom ik dit deed. Het was de curator van het British Museum in Londen, en een tijdje geleden was hij erachter gekomen dat ik eeuwenoude dagboeken in mijn bezit had. Hij had ontzettend zijn best gedaan om die boeken in handen te krijgen, maar ik wilde ze niet kwijt omdat ik zoveel van Chrysanta in mezelf herkende. Na lang onderzoek was ik erachter gekomen dat deze zelfde curator ooit mijn vader had aangereden op een druk kruispunt ergens in Londen, tien jaar geleden. Vol woede was ik gisteren in de trein gestapt naar Londen met het oude jachtgeweer van mijn vader, met als doel een einde te maken aan het leven van de man die de indirecte oorzaak was van alle ellende in mijn leven. Want mijn jeugd was zeker geen pretje geweest, dankzij een chronisch depressieve moeder en een epileptisch zusje. Mijn moeder had ontzettend haar best gedaan voor ons maar kon niet tegen het verdriet om het verlies van mijn vader, wat uiteindelijk haar leven heeft overgenomen. Mijn oudere broers Matt en Leon waren oud genoeg om hun eigen boontjes te doppen en deden dat nu nog steeds, maar ik was jong en begreep eerder niet wat er aan de hand was. Mijn moeder kon dankzij haar depressiviteit haast niet meer werken en dus hadden we bijna geen geld in huis. Drie jaar geleden greep mijn tante echter in en nog steeds gaf ze ons een maandelijks budget waarvan we moesten leven. We redden het, maar iedereen was gelukkiger geweest als mijn vader was blijven leven.
Langzaam maar zeker liet ik mijn geweer zakken. De man keek ontzettend opgelucht, en ook overdonderd vanwege het feit dat ik eerst vastberaden had geleken hem te vermoorden maar hem nu gewoon liet gaan. Ik glimlachte naar hem door mijn tranen heen, en wendde mijn gezicht af terwijl ik door mijn knieën zakte. Ik hoorde zijn voetstappen die de afstand tussen hem en mij snel groter maakten, tot ze uiteindelijk verdwenen en ik alleen achterbleef.
Urenlang bleef ik daar zitten huilen, maar toen ik klaar was voelde ik me beter. Ik voelde me... herboren, helemaal nieuw. En ik wist zeker dat ik nu een beter leven tegemoet ging. Het kon me niet meer schelen dat die man mijn vader vermoord had, het was niet zijn bedoeling en als ik hem doodde richtte ik iemand anders waarschijnlijk even grote schade aan als mij was aangericht. Dat gunde ik niemand.
Het was tijd voor een nieuw leven, een leven waarin ik niet achtervolgd werd door pijnlijke herinneringen. Vandaag was de laatste dag dat ik treurde om mijn vader en hem daarmee teleurstelde. Dankzij Chrysanta wist ik nu hoe ik verder moest. En ja, ik zou verder gaan.