29.

Versteld legde ik mijn gedachte mijn hand op mijn wang, die aanvoelde alsof die in brand stond. Oh mijn hemel, hij gaf me een kus! Ik zag mijn humeurmeter in gedachten omhoog gaan en hoorde er een Mario Bros geluidje bij. Je weet wel, zo’n geluidje wanneer hij groter wordt als hij een champignon op at. Du du du. Ik stootte een klein gegiechel uit. Finn keek me even raar aan, maar dat wuifde ik weg, aangezien ik geen zin had om het uit te leggen. In stilte brachten we nog vijf minuten door op de gang. ‘Weet je,’ begon ik ineens. ‘Volgens mij valt het uit.’ Droog keken we elkaar aan. ‘Dat zou wel eens waar kunnen zijn.’ ‘Uhu.’ Weer een stilte. Vervolgens barsten we beiden in lachen uit. Zo hard, dat in het lokaal naast ons een lerares naar buiten kwam om te vragen of we wat stiller wilden zijn. Ik stond op en gooide mijn tas weer om mijn schouder. ‘Zin om in de kantine te gaan zitten?’ Finn knikte en glimlachte naar me toen we samen weer naar beneden liepen. Eenmaal in de kantine kwamen we erachter dat de rest van onze klasgenoten buiten zaten, te genieten van een van de mooie dagen in Lima. We namen samen plaats op de tribune die rechts in de hoek van de kantine stond. ‘Zeg Jane, heb je vrijdag avond wat te doen?’ vroeg hij me nadat hij een paar keer diep adem had genomen. Met een ruk draaide ik mijn hoofd zijn kant op. Wat vroeg hij nou?!

---
Sorry dat het nogal lang duurde! Ik had het ongeloofelijk druk met school, maar heb nu vakantie. En de laatste tijd heb ik niet heel veel inspiratie, maar ik doe mijn best voor jullie. Zou ik er een kudo en een reactie voor terug kunnen krijgen? Dat motiveert me echt heel erg! En daarbij, als jullie nog liedjes leuk vinden, mag je die best doorgeven, dan zal ik proberen ze in het verhaal te verwerken (: