*07*

Ik draai me om en kijk recht in de groenbruine ogen van Harry. In dit licht lijken zijn ogen meer donkergroen dan bruin, wat hem echt prachtig staat. Ik knipper even met mijn ogen en kijk daarna weer naar mijn bebloede been. ‘Ik uh… ben uitgegleden’, stotter ik. Harry vernauwt zijn ogen en trekt zijn wenkbrauwen omhoog. ‘Met andere woorden; je bent weggesneakt, maar zag het slechte weer, dus kwam je hier weer terug smeken’, zegt hij nors. ‘Zo ongeveer’, beken ik blozend. ‘Zo ongeveer. Hoe is het dan precies?’ Vraagt hij. Zijn stem klinkt kil en scherp, wat me op een onverwachts veel pijn bezorgt. ‘Ik kwam niet terug, omdat het weer slecht was, maar omdat-‘ Ruw wordt ik onderbreken door Harry. ‘Oh, je kreeg zowaar gevoelens’, snert hij door de kamer. Verwoed knipper ik mijn tranen weg. ‘Natuurlijk niet’, lieg ik. Hij kijkt me aan en klapt zijn mond dicht. ‘Sorry’, mompelt hij. ‘Voor wat? Je had gevraagd of ik niet wilde verdwijnen en ik verdween’, zeg ik bot. Hij kijkt me aan. ‘Waarom kwam je terug?’ Vraagt hij nu rustiger. ‘Het weer is nog niet veel beter dan gisteren’, lieg ik alweer. ‘Je mag nog ontbijten, daarna wil ik dat je vertrekt’, is dan zijn keiharde oordeel.
Somber loop ik naar beneden. ‘Wat is er met je gebeurd?!’ Gilt Niall meteen. Ik kijk naar mijn been. ‘Oh ja, vergeten’, zeg ik en ik strompel weer terug naar boven. Ik dep het bloed weg en zie dat ik nog een aardig grote snee in mijn been heb. ‘Hebben jullie verband?’ Vraag ik als ik Niall geschrokken in de deuropening zie staan. ‘J…a’, zegt hij en hij loopt geschrokken weg. ‘Het is maar bloed, Niall!’ Roep ik hem nog nonchalant achterna. Hij komt terug met verband en gebaart dat ik op de wc moet gaan zitten. Hij verbind mijn been en kijkt me daarna doordringend aan. ‘Tell me’, beveelt hij me. Ik vertel over deze ochtend en kijk hem daarna aan. ‘Jammer dat je weg moet’, mompelt Niall. ‘Het is beter zo’, zeg ik knikkend. Mijn hart zegt echter heel wat anders. Elke keer als ik aan Harry denk, voel ik mijn hartslag versnellen en mijn gedachte op hol slaan. Ik heb me nog nooit zo gevoeld, nog nooit.
‘Zullen we dan maar gaan ontbijten?’ Haalt Niall me uit mijn gedachte. ‘Is goed’, zeg ik en ik samen met hem loop ik naar beneden. ‘Geef me mijn trui terug’, zegt Harry meteen als ik beneden kom. ‘Welke trui?’ Vraag ik nonchalant. ‘Geef hier’, herhaalt hij. Tranen springen opnieuw in mijn ogen. Ik pak een broodje uit de mand, smeer er iets van jam op en loop daarna naar boven. Ik doe mijn koffer open en haal de trui van Harry eruit. Ik pak mijn koffer op en loop weer naar beneden. ‘Hier’, zeg ik en ik gooi hem naar hem toe. ‘Bedankt voor de nacht’, zeg ik en ik wil weglopen, als ik twee sterke armen om mij heen voel. Ik draai me om en zie dat Liam me vast heeft. ‘Echt niet dat je weggaat, zonder een knuffel’, zegt hij lief. Dankbaar sla ik even mijn armen om hem heen, waarna de rest volgt. Ik kijk als laatste naar Harry. Het zijn maar enkele seconde, maar het zijn er genoeg om bijna op mijn knieën te vallen en hem te smeken om mij te vergeven. Hem te smeken of ik het goed kan maken en nog een nachtje kan blijven, maar ik doe het niet. Ik moet verder. Ik heb Sander ook alleen achter gelaten en nu Harry ook. Ik ken die jongen verder ook niet echt, maar toch zijn mijn gevoelens al op hol geslagen, voor het eerst.
Toch draai ik me om en loop met opgeheven hoofd naar de deur. Ik leg mijn hand op de klink en wil die open doen, als er wat geklopt. Ik frons mijn wenkbrauwen en open de deur. Er staat een doorweekte man met een grote bruine snor. 'Waar zijn de eigenaren van dit huis?' Bromt hij meteen. 'Hier', zegt Louis achter me. 'Mag ik even binnenkomen?' Vraagt de man. Louis knikt en stapt op zij. Ik wil langs de man heen naar buiten lopen, maar de man houdt me tegen. 'Dit moet jij ook horen', zegt hij dringend.