A ranger/traitor 17

Zijn vader stond voor de deur van hun huis. De zon scheen en er was geen wolkje aan de lucht. Pennelloppie hun kat kwam zelfvoldaan een dode raaf tonen.
“Miko, kun je haar niet leren achter ratten aan te gaan in plaats van vogels?” grapte zijn vader. Miko lachte:
“Volgens mij pakt ze gewoon alles wat binnen haar bereik komt. Dus je zou eerder de raven moeten leren uit haar buurt te blijven, dan moet ze wel achter ratten aan.”
“Misschien dat ik daar wel iets voor weet…” zei zijn vader geheimzinnig.
“Wat dan?” vroeg Miko.
“Je zult wel zien.”Hij raapte enkele van de ravenveren op, maar hij weigerde meer te vertellen. Miko bleef aandringen. Het haalde niets uit.
Enkele weken later gaf zijn vader hem een boog en pijlen met ravenzwarte veren.
“Het is lang geleden dat ik het nog gedaan heb. Ik denk niet dat ik het nog kan, maar jouw enkele dingen leren moet we nog wel lukken.”
In het jaar dat volgde liep Miko ieder moment dat hij vrij had door de velden en probeerde de vogels te raken. Het lukte hem niet. Het enige wat hij bereikte was dat ze wegvlogen. Iets waar de boeren overigens zeer te vrede meer waren. Uiteindelijk lukte het hem een duif neer te schieten. Zijn vader prees hem enorm en toen Miko schoorvoetend vertelde dat er minstens twintig op minder dan een meter hadden gezeten en hij op een andere had gemikt, moest hij lachen.
“Dat doet er ook niet toe. Als er iemand ooit in zijn hoofd haalt om ons aan te vallen, maakt het ook niet uit welke vijand je raakt, iedere man minder is er een.”
Niet lang daarna trok hij de boog kapot. Hij was te sterk geworden. Zijn vader had echter de kracht niet meer om een nieuwe te maken. Hij stak al de energie die hem nog restte in dat wat geld opbracht om van te leven. Miko kreeg echter geen tijd om te treuren om het verlies van zijn lievelingsspeelgoed. Langzaam maar zeker ging zijn vader achteruit en er kwam steeds meer op zijn schouders te liggen. Er kwam echter nooit een woord van klacht over zijn lippen. Hij wist dat als hij zou klagen zijn vader zou proberen hem te helpen ook al zou hij dan te veel vragen van zichzelf.
Ergens van ver weg drong een stem zijn dromen binnen. Verward opende Miko zijn ogen. Even wist hij niet waar hij was, maar de gedaante in bruingroene mantel tegenover hem maakte hem dat snel duidelijk.
“Lekker geslapen?” grijnsde jager Will.