*34

Er rolde nu ook een traan over mijn wang. Naomi keek me aan en schonk me een waterige glimlach. Haar wangen waren nat van de tranen, ze had net over de dood van haar broer verteld en toch probeert ze te glimlachen! Wat dapper! Melody schraapte haar keel en vroeg schor:"En toen? Wil je nog verder vertellen?" Naomi twijfelde, maar daarna zei ze vastberaden:"Ja, ik kan nu moeilijk stoppen."Gabriëla kneep haar bemoedigend in haar hand. "Toen ik weer wakker werd, lag ik in mijn eigen bed. Mijn moeder zat huilend naast me. Ik vroeg me af hoelang ik bewusteloos was geweest. "Lieverd, hoe voel je je?" vroeg mijn moeder bezorgd, haar stem dik van de tranen. "verschrikkelijk." zei ik schor en ik begon weer te huilen. Ik wist weer precies wat er was gebeurd. "Hoelang ben ik weggeweest?" "2 dagen" mijn moeder slikte. "Morgen is de begrafenis." De begrafenis, alsof ik daar heen wou." Naomi schudde even met haar hoofd. "Na de begrafenis ging het heel slecht met mijn moeder. Ze werd ziek, ziek van verdriet. Ik had een hele andere band met mijn moeder, dan dat zij met Dean had gehad. TOch verzorgde ik haar. Ik meldde me elke dag ziek en hielp mijn moeder. De school heeft er nooit iets aan gedaan, omdat iedereen wist wat er gebeurd was. Ik was slim, dus ik probeerde zelf mijn schoolwerk te doen, maar vaak lukte dat niet. Ik sliep 's nachts bij niet en als ik sliep had ik nachtmerries. Die heb ik nog steeds trouwens." voegde ze eraan toe. "Op een dag kwam er hulp in huis. Ik kon weer naar school, ondanks dat het steeds slechter ging met mijn moeder. Op een ochtend werd ik wakker gemaakt door een vriendin van mijn moeder, die me vertelde dat mijn moeder was overleden. Ondanks dat het mijn moeder was, vond ik het niet zo erg als de dood van Dean. Op de begrafenis van mijn moeder heb ik niet gehuild. Ik logeerde bij die vriendin en op een dag werd ik zomaar naar een weeshuis gestuurd. Ze hadden contact gehad met mijn vader, en die kon niet voor me zorgen." Naomi staardde voor zich uit met wazige ogen. "Hij had me wel een kaart gestuurd:"Lieve onbekende dochter"stond erop. "Het spijt me dat ik nooit iets van me heb laten horen. Mijn hart brak toen ik jullie verliet, maar ik kon niet anders. Het spijt me ook dat ik je niet kan komen opzoeken, nu je moeder en je broer Dean er niet meer zijn. Ik hoop dat je me alles vergeeft en ik hoop dat je meer geluk hebbt in je verdere leven, meer geluk dan dat je tot nu toe hebt gehad. Dikke kus, je papa" Ik heb hem vergeven, maar nooit geantwoord. In het weeshuis vond ik het verschrikkelijk en het duurde niet lang voordat ik in een pleeggezin werd geplaatst. Toen ging alles beter. Ik had een pleegbroertje, en een oudere zus. Het was altijd gezellig, maar toch was alles anders. Ik ging naar de middelbare school en daar ontmoette ik Gaab. Nou, en de rest weten jullie." eindigde Naomi haar verhaal.

~Wel weer zielig...ach ja... haha hope you enjoyed it!! laat aub een reactie achter en abo's en kudo's zijn altijd welkom!!!! xxx~