You can't leave me

Ik volgde hem naar buiten.'jack,kom terug!Luister naar me'.'Waarom zou ik?'schreeuwde hij boos.
Maar ik kende hem goed genoeg om in zijn stem te horen dat zijn hart gebroken was.'Je kan gewoon niet weggaan.ik kan niet zonder je'fluisterde ik.Ik wist dat het niets zou uithalen of ik het zou zeggen of niet.Maar hij moest het gewoon weten.'Je bent nu toch met Jasper?'vroeg hij al een beetje gekalmeerd.'Nee'zei ik.Ookal wist hij even goed als ik dat ik wel degelijk iets voor hem voelde.Hij moest aan mijn stem gehoorde hebben dat ik loog want ik hoorde zijn voetstappen wegsterven.Ik storte neer op de grond zodra de waarheid tot me doordrong.Nu was ik zeker;hij ging weg.Ik trok mijn knieën op en liet mijn hoofd erop rusten.Ik liet al mijn gevoelens de vrije loop.Er was toch niemand die me kon zien.Het was winter en de straatstenen vroren uit de grond terwijl ik alleen maar een kleedje aanhad.Maar het kon me niets schelen.Jack was weg,en hij kwam niet meer terug.Ik huilde zonder geluid te maken.Er werden armen om me heen werden geslagen.Ik dacht eerst even aan Jasper en toen schoten mijn gedachten weer naar Jack.'Rose,wat doe je hier'?Dat was de bezorgde stem van Jane.Welke sukkel had hem verteld dat ik hier zat?!Ik wou hier gewoon even uithuielen.De armen lieten me los en er viel iets warms op mijn schouders.Jane's jas.Ik werd van de ijskoude grond opgetilt.Hij droeg me naar huis terwijl ik nog tegen zijn schouder zat te huilen.
Jane legde me op bed,gaf me nog een kus op mijn voorhoofd en bleef bij me zodat ik in slaap kon vallen.