A ranger/traitor 16

De twee jagers sprongen op hun paarden. Miko keek ongemakkelijk van de een naar de ander. Hij had geen flauw idee wat hij nu moest doen. De jagers raadden –of lazen- zijn gedachten.
“Jij blijft hier tot wij terug zijn”, zei jager Gilan.
“Ja en als Will terugkomt vertel hem dan waarom wij hem niet staan op te wachten. Wat we wel van plan waren”, voegde jager Halt er nog aan toe. Miko staarde hem aan. Kwam jager Will zo meteen terug? Zoiets had hij weer, hij hoopte om één jager aan te treffen en hij kreeg er ineens drie voor zijn neus… Eigenlijk zou hij daar blij om moeten zijn, maar dat was hij niet. Hij begon te twijfelen. Stel nou dat ze niets vonden of dat Erlan zich eruit kon praten? Wat zouden ze met hem doen als ze dachten dat hij hen iets had wijsgemaakt? Dat ze blijkbaar niet in staat waren om onmiddellijk te achterhalen of iemand loog had hij daarnet wel gemerkt. Hij probeerde zijn zorgen te verdringen en dat lukte hem aardig. Al was het alleen maar omdat hij merkte hoe koud het was. De regen had hem helemaal doorweekt en zijn voeten zagen helemaal blauw. Hij was zonder erbij na te denken blootsvoet het huis uit gegaan. Daar had hij nu wel spijt van. Omdat het huis natuurlijk nog op slot was, besloot hij om in de stal te gaan schuilen. Het was er iets warmer, hoewel het in de verste verte niet op kon tegen een haardvuur, maar de regen en de wind konden hem niet meer bereiken. Waarschijnlijk waren de jagers de enige met een stal zonder kieren in de muur of lekken in het dak. Wat kon je ook anders verwachten van mannen die meer tijd met hun paard doorbrachten dan met gewone mensen? De spanning en doorwaakte nachten begonnen hun tol te eisen en algauw doezelde hij weg.