083~

'goed dan, als jullie erop staan. Wie is de opdrachtgever?' vroeg ik terwijl ik met mijn waaier heen en weer wapperde. ALs hij maar geld genoeg had om ons een goeie start te geven, als we het verdienden natuurlijk... Maar dat leek nogal logisch. Het bleef stil, ook al waren zij het die persee wilden dat ik wist wie het was. Ik keek op en zag ze net een blik wisselen. 'Ik snap jullie echt niet.' zei ik, maar ik zag hoe ze naar me keken. ALsof ze medelijden met me hadden, alsof ik bijna dood ging, dat ze heel voorzichtig moesten zijn. Er begon iets te dagen... Ik keek naar THalia, maar ze keek naar haar nagels, die ik gisteren had gelakt. Grappig genoeg stonden ze vol met letters uit een krantenartikel, iets wat ik had gevonden op youtube. Ze had de mijne ook zo gedaan, en we hadden het niet willen doen bij greg. Hoewel dat hij het eigenlijk wel wou. Ik draaide mijn hoofd naar Greg, maar die vond onze tuin plots heel erg mooi om naar te kijken. Ik kroop met een beetje moeite recht. Ik greep naar het papier, eerst probeerde Thalia het nog uit mijn handen weg te houden, tot ze mijn blik opving. Ik begon dit spelletje beu te worden, waarom deden ze niet eens normaal? Ik greep de papieren uit haar handen en las de brief snel door. Beste, Bla bla bla.. Ik las de brief snel door, een paar woorden bleven hangen, maar in eerste instantie brachten ze niet te veel bij me op. Louter toeval. Binnenkort nieuwe tour... Nieuwe outfits... belangrijke opdracht... populaire groep... impressed by your work... Bla bla bla.. Ik vroeg me af hoe één iemand een brief van bijna 2 pagina's kon schrijven. Helemaal onderaan de brief kreeg ik eindelijk mijn antwoord. Vriendelijke groeten, Bill Kaulitz ik las het lijntje 5 keer, 10 keer, 50 keer... in de hoop dat het tot me door zou dringen... Bill Kaulitz... Kaulitz... dat betekende Tokio Hotel.... het betekende Tom zien, veel zien... en Greg had al toegezegd. Ik propte het papier in een bol maar bleef mezelf koelte toewaaien met mijn waaier.