023

Robbie kwam stilletjes naast me zitten en sloeg een arm om mijn schouders heen. 'Sorry Mads, ook voor wat Elina net deed. Maar ze heeft gelijk. Je kan ons allemaal niet zomaar achterlaten.'
'Wat moet ik dan,'snikte ik. 'Ik kan echt niet blijven.'
'Waarom niet?' Zijn lichte ogen keken liefdevol in de mijne. 'Waarom kan je niet blijven, Mads? Geef me één goede reden.'
'O-o-omda-omdat,'stotterde ik, 'omdat...' Maar plots werden mijn gedachten helemaal blank. 'Omdat,'probeerde ik nog een laatste keer, maar dan gaf ik het op en keek enkel nog in die prachtige ogen, die me verliefd aankeken.
Toen Robbie zacht naar voren boog en me tijd leek te geven om weg te duiken, wist ik dat ik zou moeten wegduiken omdat... maar dan wist ik het al niet meer en drukte hij zijn lippen liefdevol op de mijne.
Meteen lieten mijn hersenen me in de steek, maar mijn lichaam wist zonder hen ook wel wat het moest doen. Mijn handen grepen in Robbie's haar en toen ik hem terug kuste, werd de zoen passioneler.
Toen we twee seconden stopten om adem te halen, hijgden we beiden. Ik duwde hem naar achter op het bed en ging op hem liggen, terwijl ik mijn lippen terug op de zijne drukte.
'Madison,'hijgde Robbie, terwijl hij teder langs mijn sleutelbeen streek. 'Ik hou van je,'fluisterde hij, voor hij me naar achter duwde en zijn lippen weer op de mijne drukte.

Omdat de examens gedaan zijn
Bij mij dan toch (: