Chapter Thirty-Two,

Elise's pov

Harry en ik zitten rustig in het park. Niemand had nog iets gezegd. Ik zou ook niet weten wat ik moest zeggen. 'Dus,' begint Harry. 'heb je echt in het park geslapen?' Ik zucht. 'Onbewust, ja.' 'Was vast niet zo fijn.' zegt hij droog. 'Viel wel mee.' zeg ik rustig. Het is weer stil. Ik kijk rond. Ik zou over Katrina moeten beginnen. Harry zucht. 'Je wilt het over haar hebben he?' Ik lach sarcastisch. Hij kan misschien mijn gedachten lezen. 'Ja. Hoe zit het nou echt.' 'Luister, ze is aardig, en ze zij gister dat ze van me hield. Dat gaf me een goed gevoel, maar niet zo goed als dat jij het zegt.' Hij wacht tot ik iets zeg, maar ik blijf stil. Hij zucht weer. 'Elise, wat wil je nou dat ik zeg?' Ik blijf stil. 'Elise?' 'Je vindt haar leuk. En niet alleen als vriendin. Ik kan het horen in je stem. Zoals je over haar praat.' Ik voel weer tranen opkomen. Nee, ik ga niet huilen. Niet hier, niet nu, nooit niet. Ik word gewoon emotieloos, net als Kirsten Stewart(niets persoonlijks, i luv twilight!). Harry zegt niets. 'Ik wil gewoon dat je eerlijk bent. Dat is alles.' Hij zegt nog steeds niets. 'Want,' ga ik verder. 'als dit zo door gaat, en als we ons zo blijven gedragen, wordt het niks. Nooit. Ik hou van je. Echt. Maar ik wil gewoon niet breken. Niet weer.' Ik sta op. Harry kijkt me verbaasd aan. 'Maak je het uit?' Ik haal diep adem. 'Ja. Het spijt me.' Ik loop weg. Ik voel een hand om mijn pols. 'Elise,' Harry's stem trilt. 'doe dit alsjeblieft niet.' 'Ik heb het net gedaan.' zeg ik en ik loop stug door.

Ik kom thuis en zie Lisanne zitten. Ze had beloofd om op me te wachten. 'Geen Harry?' vraagt ze zachtjes. 'Nee.' antwoord ik. 'Nooit meer. Het is misschien overdreven, maar ik wil dit soort dingen niet meer. Ik word een happy single.'