O35.

Zoals in zielige films, probeert May me op te vrolijken door naar de stad te gaan en ik geef toe. Harry lijkt helemaal vergeten als we winkel in winkel uit lopen. Op mijn arm liggen vijf jurkjes, neen, niet voor mij. Ze is aan het passen en zeurt steeds als het niet goed genoeg past.
"Oh, waarom past niets me nu? Ik wil er goed uit zien overmorgen als.." ze stopt haar zin, als ze me niet wilt kwetsen door over Niall te praten, maar dan moedig ik haar net aan. Zij en Niall maken misschien wel het perfecte stel.
"Dus... oké." zegt ze dan en dan begint ze te ratelen over hém.
"Oh, hij komt overmorgen terug, ik heb geen idee wat ik aan moet." Ik stel iets groen met klavertjes voor, ze vindt het meteen een grappig idee, dus we gaan er voor.
Na een uurtje shoppen hebben we een mini-jurkje in het groen, waar we vrolijk mee door de straat lopen, we vliegen de claire's in, daar vinden we leuke klavertjes-4 oorbellen en kettingen. Al snel moet we alleen nog een leuke sjaal en hakjes kopen.
Ik plof neer op een poef in de schoenen winkel, terwijl zij paradeert langs de schattigste botjes en sneakers.
Ik zeg wel dat het me niets maakt, maar stiekem vindt ik dit zo erg, kon ik me maar mooi maken voor Harry.
Ik snap hem écht niet. Eerst zo'n fijne dagen, dat gedicht, nu dit? Misschien is hij gewoon verward, snapt hij zichzelf niet?
Of ben ik de boosdoener? Omdat ik niets durf? en zo onzeker ben?
May zet zich naast me en wringt haar voet in een schoen met schattige veters. Het is heel donkergroen, maar straalt veel attitude uit.
"Wat vind je ervan?" vraagt ze gauw, ze zwiert haar been heen en weer zodat ik het beter zou kunnen zien.
"Mooi.." mompel ik, plots erg afwezig. Ik had niet aan Harry mogen denken.
Ik had de gedachten aan hem opzij moeten schuiven, net als vanmiddag.