Life Càn Be Perfect! 3

deel 3


13 juli

Werchter Boutique

Na het optreden van Tokio Hotel

Lauren en ik liepen naar de balie waar we ons moesten aanmelden voor de meet and greet en toonden de brief. Lauren was nog helemaal buiten adem, want tijdens het concert had ze zo hard mogelijk meegezongen met de muziek en ze had heel de tijd staan springen. De vrouw achter de balie nam ons mee naar een kamertje in een van de gebouwen rond het terein. Ze klopte aan en deed de deur open. Ze zei ons even te wachten en liep naar binnen. Ik hoorde haar tegen de jongens zeggen dat we hier waren en of ze ons mocht binnenlaten. “ik ben zo nerveus!” zei Lauren ineens tegen me, waardoor ik de rest van het gesprek niet meer kon ‘afluisteren’ “hoeft toch niet!” zei ik tegen haar “het zijn ook maar gewone mensen he” de vrouw kwam terug naar buiten en nam ons mee naar binnen. Ik voelde hoe Lauren mijn hand vastpakte en er in kneep. Ik gaf een geruststellend kneepje terug. We liepen de kamer binnen en zagen de jongens op aan een tafel zitten met 2 stoelen ervoor. We gaven ze allemaal een hand en gingen op de stoelen zitten. Lauren begon meteen met ons voor te stellen en allemaal vragen te stellen. Ik zat zwijgend op mijn stoel en keek naar de jongens. Ik bestudeerde ze een voor een. Bill: een beetje praatziek, wel aardig, ziet er echt een leuke jongen uit! Tom: hmmm mss een beetje oversekst maar toch ziet hij er een leuke jongen uit. Gustav: stil, zei bijna niets, maar wanneer hij dan iets zei was het wel altijd goed raak! Ik wende mijn blik van Gustav af en keek nu naar Georg. Hij was nogal afwezig en zijn gezicht stond droevig, maar hij probeerde het zoveel mogelijk te verbergen. Automatisch stond ik op en liep naar hem toe. Ik hurkte voor hem neer en keek in zijn ogen. De jongens en lauren keken me een beetje vreemd aan, maar ik trok me er niets van aan en vroeg aan Georg “Gaat het wel?” de andere jongens keken nu ook naar Georg en hij staarde me aan. “Hoe weet je dat?” vroeg hij me. Ik lachte eens en zei “gewoon, ik zie het aan je” “huh?” en hij keek me een beetje vreemd aan. “Zij kan het altijd aan je zien als er je iets dwars zit” zegt Lauren “een beetje vervelend eigenlijk soms!” vervolgde ze lachend. “haha net zoals Bill dus!” zei Tom. Georg keek me aan en er verscheen een klein glimlachje op zijn gezicht. De andere jongens zagen dat Georg er niet verder op in wou gaan dus gingen ze verder met het gesprek met Lauren. Ik keek Georg nog eens aan en zei “soms kan het echt helpen als je er eens over praat! Probeer het eens” en ik ging terug op mijn stoel zitten. Het gesprek verliep verder nog zeer goed en het leek zelfs alsof Georg zich al een heel stuk beter voelde. Het was bijna tijd om door te gaan en opeens zei Bill “He wie van jullie 2 heeft nu eigenlijk die songtekst geschreven? Die was echt zo goed!” ik bloosde en Lauren nam het woord “Jolien heeft hem geschreven! Als kado voor mijn verjaardag heeft ze deze wedstrijd gewonnen!” “wow Jolien dat is echt zo’n leuk kado!” zei Tom “en het was echt zo’n goede tekst!” vulde Bill aan. We praten nog wat over koetjes en kalfjes, maar toen was het tijd om weg te gaan. We namen afscheid van de jongens. Bij de deur aangekomen keek ik nog eens naar Georg en liep opnieuw naar hem toe. Ik nam een alcoholstift uit mijn tas en nam zijn arm. Hij keek me aan met een blik van ‘wat ga jij nu doen?’, maar ik negeerde het en schreef mijn gsmnr op zijn arm. “voor als niemand anders wil of kan luisteren” zei ik nog. Ik knipoogde en liep zonder nog om te kijken naar buiten, waar een verbaasde Lauren me opwachtte.