O33.

Ik trek mijn muts snel en slordig over mijn hoofd, kijk hem nog één keer aan, hij ligt te grijnzen op het bed, knik ongeïnteresseerd in zijn richting en loop snel, snel het huis uit.
"Louis, ga je al?" vraagt Anne van om de hoek. Ik roep een snelle en ook best agressief klinkende :"Ja!"
En slaag de deur fel achter me dicht. Het raam in de deur staat te trillen van de kracht waarmee ik het richting buiten smeet, maar door de snelle stop is het nu helemaal in shock.
Ik blaas ernaar, niet enkel naar het belachelijke raampje, maar naar heel de buitenwereld.
Het bed was zo fijn, maar hij stuurde me gewoon weg? Ik denk dat ik Sander begin te geloven.
Mijn benen leiden me, straat in, straat uit. Ik snap niet eens meer waar ik ben. In een binnenwijk waar je simpel verdwaalt, lijkt het wel. Maar mijn voeten stoppen niet, ze marcheren overtuigd verder.
Een oude man, die zijn voortuin stond te inspecteren, kijkt me vreemd aan. Een jonge heer met zo'n vreselijke tred, zo vroeg in de ochtend al weer? Het moet een verafschuwend zicht zijn voor de man op zijn oude dag.
Ik wil naar hem lachen, maar ik werp hem een blik toe, die als ie het kon, de doodslag voor hem zou betekenen.
"Onbeschoft" mompelt hij, "De jeugd." en nog enkele woorden in deze trant.
Mijn voeten stoppen abrupt, Ik kijk waar ik ben. Het witte huis komt me bekend voor, May woont hier.
Ik stap overtuigd naar haar voordeur, gelukkig was Niall er vandaag niet. Hij was bij zijn grootouders in Ierland voor 2 dagen.
Ik bel aan, niet veel later doet ze de deur open en laat me naar binnen.
We ploffen samen neer op de bank. "Wat is er toch? Nu heb je Harry.." ze lacht spontaan en alsof 'alles in orde is'. Niet dus.