It's Gotta Be You! - Zarry

Onze bromance was één van de onbekendsten, en dat deden we expres. Stel, iemand zou erachter komen dat onze bromance eigenlijk een romance was, zou de wereld vergaan. Nou ja, de wereld misschien niet, maar Twitter en Tumblr toch wel, minstens! En toen we het aan de guys vertelden hadden we met zijn allen een ‘reddingsplan’ opgesteld. We zouden alle bromances gewoon zo overduidelijk naar voren laten komen, dat onze bromance vergeten zou worden. Tot nu toe was dat gelukt, maar ondertussen zou ik het wel van de daken willen schreeuwen dat Zayn en ik totally in love waren! Ik kon het gewoon niet langer aan, ik kon hem in het openbaar toch niet blijven negeren?!

‘Aarde aan Harry?’ hoorde ik Zayn in mijn oor fluisteren, en ik zag een hand voor mijn ogen heen en weer zwaaien. ‘Hmmmmmmmmmmmmmm?’ antwoordde ik langzaam. ‘Harry, waar zit je de hele dag met je gedachten? Gaat alles wel goed met je?’ vroeg hij bezorgd. ‘Ja, het gaat best met me. Ik zit alleen na te denken over ons. Ik kan het gewoon niet meer aan Zayn, jou overdag negeren en doen alsof er niks aan de hand is, terwijl ik je ieder moment gewoon vol op je bek wil pakken.’ Ik barstte in snikken uit, en ik voelde dat Zayn me langzaam over mijn hoofd aan het aaien was, wat me weer een beetje kalmeerde. ‘We gaan het ze gewoon zeggen, we vertellen het gewoon aan de wereld Zayn. Het moet!’ Dat laatste schreeuwde ik bijna, terwijl de rest van de jongens binnen kwam.

‘Zayn, Harry, we weten dat het lastig is voor jullie,’ begon Liam, ‘maar wacht in ieder geval tot de show overmorgenavond.’ Langzaam knikte ik, terwijl ik een diepe zucht liet ontsnappen. Liam gaf me even een bemoedigend klopje op mijn schouder, terwijl Louis bovenop Zayn en mij sprong. Meteen vergat ik mijn verdriet, en begon te stoeien met Louis, terwijl Liam hoofdschuddend toe stond te kijken, Zayn niet meer kon stoppen met lachen en Niall grinnikend wegliep om waarschijnlijk eten te gaan halen.

Vanavond zou het gebeuren, Zayn en ik zouden de wereld duidelijk gaan maken dat we van elkaar hielden. Het schijnt dat de jongens iets geregeld hadden, zodat zij het gingen vertellen. Dat was al een pak van m’n hart, als ik er zelf over moest gaan beginnen had ik het echt niet aangedurfd! De limo stopte voor het theater, we stapten uit, maakten wat fans blij met een handtekening en een foto, en liepen toen snel verder naar binnen.

Pffff, deel één van de avond was voorbij.
De eerste tonen van ons laatste nummer voor deze avond begonnen te spelen, Gotta Be You. De hele zaal begon te gillen, terwijl Liam de eerste woorden begon te zingen. Trots keek ik naar Zayn, op het moment dat hij zijn solo in moest zetten. Wat er toen gebeurde bergeet ik nooit meer. Zayn ging zitten op één knie, terwijl hij mijn hand vastpakte, en begon te zingen.

‘Oh boy, can we try one more, one more time
one more, one more, can we try
one more, one more time
I’ll make it better
one more, one more, can we try
one more, one more,
can we try one more time to make it all better?’

De jongens zongen verder: ‘It’s gotta be you!’
Maar ik hoorde het nauwelijks. Ik zonk ook op één knie, tegenover Zayn. ‘Of course we can!’ antwoordde ik hem zachtjes, en ik merkte dat de muziek was afgelopen, de jongens niet meer zongen, en de hele zaal zijn adem in hield. Voorzichtig kwam Zayns hoofd dichter naar de mijne, en het zweet brak me uit. Wilde hij nou hier, midden op het podium...?! Maar mijn gedachten werden afgebroken doordat ik zijn zijdezachte lippen op de mijne voelde. Toen brak het gejoel los in de zaal, en Zayn een ik verbraken de kus, terwijl we hand in hand het podium afliepen, achter de rest van de jongens aan. Zo hoorde het te zijn! Backstage werden we meteen aangevallen door de pers, maar het maakte me allemaal niets meer uit. Voordat de vragen op ons afgevuurd werden, drukte ik nog snel een kus op Zayns lippen. I was just so happy now!