Part nineteen: Is she dead?

Verteller POV

Er heerste een plotselinge stilte in de kamer van Emi. De aanwezige vampieren waren gestopt met praten toen het levenloze lichaam van Emi ineens het bed uitrolde. Geen enkel draadje hield haar gewicht en één voor één schoten ze allemaal los. Zo snel als de vampieren konden reageren, drukten praktisch allemaal tegelijk op het rode alarmknopje en begonnen ze te roepen. Niemand had gezien wat er precies was gebeurd, niemand kon iets merken. Edward hoorde geen gedachten meer, Alice zag geen toekomst meer en Jasper, die kilometers verderop zat, voelde ineens een leegte op de plek waarvan hij wist waar zijn goede vriendin moest liggen. Het duurde niet lang of Carlisle en een team van verplegers en andere doktoren kwamen de kamer binnen gestormd. De jonge vampieren werden de kamer uitgestuurd zodat de doktoren hun gang konden gaan. Buiten de kamer heerste een ongemakkelijke stilte, geen van de vampieren zei iets. Edward concentreerde zich op de gedachten van Emi, hopend dat ze een botte opmerking naar hem zou slingeren, zoals ze altijd deed. Alice focuste zich op haar toekomst, een toekomst waarin ze zichzelf altijd in de problemen werkte, maar telkens weer ontsnapte aan de gevolgen. Rosalie lag in Emmetts armen, haar ogen stonden op afwezig, maar zelfs een idioot kon zien dat ze stilletjes in zichzelf huilde. Emmett bleef rustig, maar diep van binnen was hij aan het bidden, iets wat hij nooit deed. In de bossen van Forks was Jasper op weg naar het ziekenhuis, tegen de wil van Carlisle en zijn verstand in. Zijn dode hart dwong hem, er zat gewoon niks anders op. In de kamer van Emi was iedereen druk in de weer, allemaal met maar 1 doel, haar leven redden. Hij vond het vreemd dat haar hart niet reageerde op de schokken die werden toegediend, maar zocht er niets achter.Op de gang was de stilte verbroken door Edward. "Alice, gaat ze het redden?" vroeg hij met een vleugje angst in zijn stem. Alice schrok op. "Ik zie niks" was haar antwoord, waarna er weer stilte heerste. Het eerste woord dat daarna werd gesproken kwam van Jasper, die zich bij de anderen had gevoegd. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij uiterst bezorgd. "Weten we niet, ineens rolde ze uit haar bed, totaal levenloos" Alice antwoordde traag, alsof ze zelf de waarheid nog niet onder ogen wou zien. "Hoe kon ik dit nou niet weten?!" riep ze gefrustreerd.Daar konden de vampieren niet op antwoorden. Niemand wist het, niemand had het opgemerkt. Ze voelden zich allemaal schuldig en worstelden allemaal met dezelfde vraag: waarom hadden ze niks opgemerkt? Edward, die alle gedachten hoorde, raakte gefrustreerd en verkocht de muur een klap, die 10 verdiepingen hoger nog te horen was. “Het is mijn schuld” snauwde hij woedend. “Ik had verdomme moeten opmerken dat er geen gedachten meer kwamen van haar kant!” Jasper legde zijn ijskoude hand op Edwards schouder. “Alice en ik hadden het ook moeten opmerken. Emi is niet alleen jouw verantwoordelijkheid, wij moesten allemaal op haar letten en we hebben allemaal gefaald. Mocht ze sterven, dan wil ik dat we haar transformeren, ik wil haar niet kwijt en ik weet dat we dat allemaal niet willen” “Maar wat als haar ouders dat niet willen?” vroeg Rosalie zich af. “Weten ze eigenlijk wel dat hun dochter op sterven ligt?” vervolgde ze haar wilde gedachtestroom. Jasper schuifelde ongemakkelijk heen. “Wil je iets met ons delen, Jasper?” Jasper keek beschaamd naar zijn schoenen. “Ik heb haar ouders verteld dat ik voelde dat er iets mis was. Ze zijn on..” Nog voor hij zijn zin af kon maken, kwamen Emi’s ouders aangerend. “Wat is er met Emi?” Riep haar vader op 10 meter afstand van de vampieren. Edward wierp Jasper een dreigende blik toe en nam het woord. “We weten het niet precies, Carlisle is nu bij haar” Haar ouders knikten en hielden zich sterk, maar de vampieren lieten zich niet voor de gek houden. Haar ouders waren bang, doodsbang, en ze hadden al het recht om dat te zijn. Niet veel later kwam Carlisle de kamer uit, samen met de andere doktoren en verplegers. Zijn gezicht sprak boekdelen. Toen de mensen buiten gehoorafstand waren begon hij met praten. “Jane, Erick, ze leeft nog, maar ze zal het niet lang redden. Mijn verwachting is dat ze binnen een paar uur zal overlijden” Hij nam een korte pauze, wachtte een huilbui van Jane af, maar toen die niet kwam, ging hij verder met zijn verhaal. “De keuze is aan jullie, laten jullie het hierbij of moet iemand haar bijten?” Het bleef weer stil, maar de gedachten die Edward hoorde en de gevoelens die Jasper voelde waren nog op volle gang bezig. Jane slikte, Edward kon horen dat ze liever niet wou dat haar dochter een vampier werd, maar ze wou haar ook niet kwijt, precies hetzelfde als wat Erick dacht. Uiteindelijk hakte Erick de knoop door.