Achtendertig ¤ 2003

Carlisle was zo vaderlijk tegen iedereen, ook al was niemand zijn eigen kind. Toen ik hem voor het eerst ontmoete was hij ook al zo, en het voelde vertrouwt aan als Carlisle in de kamer was. Ja, ik weet het zeker, ik ben veel gevoeliger geworden. Toen ik eindelijk mijn gevoelens had buiten gesloten voelde ik ze al langzaam terug komen, iets wat ik nog steeds niet wil. Hoe gevoeliger je bent, hoe sneller mensen je pijn kunnen doen. Misschien dacht de Volturi wel dat ik dood was, misschien ook niet, maar wat ze ook dachten, als ze me ooit weer vinden moet ik ongevoeliger zijn. Maar dat is onmogelijk als je verliefd bent... Edward zuchtte terwijl hij binnen kwam lopen. Ik zat op zijn kamer op de zwarte leren bank. Natuurlijk wist ik dat hij me hoorde, vooral de laatste zin, en natuurlijk weet ik dat hij me nu alles uit mijn hoofd gaat praten. Hij grinnikte en ging naast me zitten. 'Je kent me te goed.' Ik haalde mijn schouders op. "Ik hoef geen preek, dat je dat weet." Hij knikte en trok me op zijn schoot. De koude huid irriteerde me niet eens meer, ik was het zo gewend. Hij drukte vlinderzachte kusjes in mijn nek die me lieten giechelen, serieus, giechelen. Da is zo meisjesachtig, hij veranderd me helemaal in het schattig meisje dat ik ooit ben geweest en nooit meer wou worden. Ik had zelf het schattige setje kleding aan dat Alice me had gegeven toen ik hier voor het eerst was, dit wordt echt erg. Edward grinnikte in mijn nek. "Het staat je leuk." Dat liet mijn hart al smelten, als hij het me leuk vond staan zou ik meer van zulke kleding dragen. "Alles staat je leuk." Ik rolde mijn ogen, die was te verwachten. Beneden hoorde ik een auto rijden en Edward had me al los gelaten voordat ik me kon los trekken. Ik rende, voor zover het kon, maar beneden en belande in een omhelzing met Carlisle. Hij lachte alleen maar en omhelsde me terug. Ook al hield ok van Maes, Carlisle was de vader die ik altijd al gewild had, zo menselijk dat het net echt leek, zo aardig en liefdevol. "Welkom terug Catherina."