It can't be true!

Ik sta op en loop langzaam naar de deur. Ik doe open maar er is niemand... Ik draaide me om en wilde de deur weer dichtdoen toen ik ineens bij mijn arm werd gegrepen en naar buiten werd getrokken. in het steegje achter ons huis werd ik tegen de muur geduwd! het was hem... hij keek me aan en zei niets. de blik in zijn ogen vertelde het verhaal: 'je hebt aangifte gedaan... dat was niet slim. ik geef je 3 dagen om het terug te trekken!' ik stond doodsangsten uit! maar ik gehoorzaamde. Ik ging saen met Kim naar het politie bureau om de aanklacht in te trekken. ze deden er niet moeilijk over maar zaten me wel met een ongeloofwaardige blik aan te staren.

die avond thuis in bed bleef ik maar denken of ik het juiste had gedaan. maar het bleek wel zo te zijn... de week die volgde was ik wel bang maar er gebeurde niets. ik zei ook niets tegen mijn ouders. die zouden alleen maar bezorgd zijn en me van de straat af houden. ik viel maar gewoon in slaap en een nachtmerrie volgde:'het was alsof ik Jack the Ripper was. ik volgde een vrouw in een strakke rode jurk een steeje in... ik pakte een mes...' toen schoot ik wakker van het geluid van een deur die dichtslaat. mijn kamerdeur. ik keek in dezelfde ogen als die ik gisteren in de steeg zag. ik schrok me echt dood! ik zei tegen hem:'ik weet wie je bent! jij bent Jack the Ripper. ik ken je.' hij haalde een mes uit zijn koffer en wees ermee naar mij. 'ik ken je daden... ik denk net zoals jij! ik wil je helpen... ik wil bij je zijn...' ging ik verder. ik stikte bijna in mijn woorden!

hij liet zijn mes zakken en keek me aan alsof hij aan het denken was gezet. hij zei met een stem die niette beschrijven is zo warm: 'ik dacht al dat jij anders was. beloof me nooi te verraden en je kan bij me zijn... maar weet waar je aan begint. weet je het zeker?' toen moest ik diep in mijn hart kijken.


(ooh wat zal ik toch doen...?!)