01
Niall Horan
Ik keek de arts bang aan. " leuk-e-mie" stotterde ik. De arts kinkte en op dat moment stond mijn wereld even stil. Ik heb kanker, Ik ben ziek. Ik keek naar mijn vader die naast em zat ik zag zijn treurige blik. " word ik beter." vroeg ik zacht aan de arts. Hij haalde zijn schouders op. " dat kunnen we niet zeggen op dit moment." beantwoorde hij mijn vraag. Ik zuchte maar besefte het nog niet helemaal. " en nu?" vroeg mijn vader aan de arts. Ik zag hoe ze een heel gesprek aangingen over medicijnen, chemokuren, operaties maar ik draaide me om en liep weg uit het kamertje, ik wou het niet horen. Ik belsoot de jongens maar even te bellen. " hey niall dude." hoorde ik louis door de telefoon schreeuwen. " jongens, ik denk dat we een probleem hebben, nou ja ik." piepte ik. Ik hoorde geroezemoes door de telefoon. " hoeso?" vroeg louis. Ik zuchte. " waar zijn jullie?" vroeg ik. " bij harry thuis." zei hij. Ik hing zonder wat te zeggen op en liep terug naar het dokterskamertje waar mijn vader zat. Ik zag dat ze uitgepraat waren en mijn vader naar mij toe liep. "pap, kan je me naar harry brengen?" vroeg ik snelomdat ik geen zin had om hier over te praten. Hij knikte. "tuurlijk."zei hij. Ik wou naar de uitgang van het ziekenhuis lopen "niall, niet zo snel we moeten een nieuwe afspraak maken." zei mijn vader. "nieuwe afspraak?" vroeg ik verbaasd terwijl ik achter hem aan sjokte. "ja , je zult hier wel vaker moeten komen." zei hij. Ik zuchte. Wat haate ik ziekenhuisen ook. Ze waren wit, saai en hadden een trieste uistraling en het idee alleen al dat er honderden mensen in overlijden, ik zou daar misschien snel 1 van worden. Ik sloeg snel die gedachten van me af en liep met mijn vader mee.
Ik stapte uit de auto en bedankte mijn vader dat hij me gebracht had." we praten thuis wel, jongen." riep mijn vader en reed weg. Zuchtend liep ik naar de deur en belde aan. "niall, je liet ons schrikken, je zei we hebben probleem najah jij en toen hing je op. " riep liam. Ik glimlachte en liep achter ze aan na de woonkamer. " wat moest je ons vertellen." vroeg harry. Ik keek ze allemaal even aan en plofte naast louis op de bank. "weten jullie nog dat ik me de laatste tijd niet lekker voelde, bleek, en heel moe." vroeg ik. Ik zag ze allemaal knikken en begon te vertellen over het ziekenhuis. " en wat heb je, is het erg?" vroeg zayn bezorgd. Ik slikte ik kon het woord amper over mijn lippen krijgen. " Ik heb leukemie." fluisterde ik. "wat?" vroeg louis. " leukemie." zei ik nog een keer maar dan wat harder. Ik zag de jongens schrikken en het was een lange tijd stil. " word je be-t-ter?" vroeg louis stotterend. Ik haalde mijn schouders op. "daar kunnen ze niks over vertellen." mompelde ik terwijl ik mijn ogen op de grond richte. Ik kon ze nu niet aan kijken met hun treurige gezichten dan zou ik gaan huilen. Ik zag harry op staan en naar de keuken lopen verder bleef het stil.
ik hoop dat jullie willen reageren en kudo's ik en xamazayn hebben allebei moeite met dit te schijven maar daardoor kunnen we alle emoties er in gooien. dankjewell voor de abos alvast! xx
Reageer (4)
De tranen staan echt in men ogen
1 decennium geledennooooo ):
1 decennium geledenJe kan echt heel goed schrijven!
Omg zo zielig :'< mooi geschreven(H)
1 decennium geledenOMG.
1 decennium geledenZo spannend
Niall <3
X