3.3 Justin Drew Bieber

Ik kijk even onzeker naar Ali, het allerliefst zou ik nu ook mijn lippen op de hare duwen. Helaas weet ik zelf ook dat het op dit moment niet de slimste zet is, het zou dit moment alleen maar verpesten. Met al haar halve antwoorden lijkt het erop dat ze me een beetje op afstand wil houden. 'Hoelang blijf je nog', verbreekt Ali de stilte tussen ons. 'Twee dagen, morgen een interview en dan een dag vrij. Daarna vliegen we terug'. Ze knikt en even lijkt het alsof ze een beetje teleurgesteld is. 'Ga je me missen', vraag ik plagend. Ik grijns als ze glimlachend opkijkt. 'Tuurlijk ga ik je missen'. Ze slaat haar armen om mijn hals en drukt zich tegen me aan. Damn Ali, maak het me nou niet zo moeilijk. Toch sla ik ook mijn armen om haar heen en geniet van het moment. Ze gaat lichtjes op haar tenen staan om iets in mijn oor te fluisteren. 'Vanaf nu behoor je weer tot mijn beste vrienden'. 'Dat ben jij voor mij altijd gebleven', fluister ik terug. Als ze me loslaat kijk ik naar haar grijze ogen.
Die speelste twinkeling die ik me nog zo goed kan herinneren als ze weer vervelend was geweest met wiskunde.
'Alisha Carter, pak je spullen en verlaat de les'. Ze rolt verveeld met haar ogen. Het verbaasd me elke keer weer hoe een engeltje als zij zo vervelend kan zijn. Met een kwaad gebaar begint ze haar spullen te pakken en ik lach even om haar. Om haar te pesten prik ik in haar zij. Ze vliegt omhoog van haar stoel en slaakt een klein gilletje. 'Bieber', zegt ze dan hard waardoor de docent zijn aandaccht op mijn richt. 'Ga jij ook maar mee', zucht hij vermoeid. Ik grijns even naar haar als ze naar mij kijkt. Snel pak ik mijn spullen en ga achter haar aan.
'Jij bent onmogelijk', giechelt ze. Ik knipoog snel en gooi dan mijn tas over mijn schouder. 'Hé, jij was vandaag de eerste'. Ze knippert onschuldig met haar ogen en kijkt me aan met haar liefste blik. Hierdoor krijg ik zin haar tegen de kluisjes te drukken en te zoenen. 'Hoe kan dat nou? Ik ben zo lief'. 'Weet ik toch'. Plagend duw ik haar opzij. 'Dat wordt een gezellig nablijfuurtje', mompel ik.

Ik lach even om de herinnering die net bij me opkwam. 'Wat lach je', vraagt ze nieuwsgierig. Ik zie dat ze een blik werpt richting Victoria en Chaz die nog altijd op de hoek staan zoenen. Ze zijn vreselijk samen en dan is het pas net begonnen. Maar ik weet hoe het is, ik zou ook wel uren met Ali op de hoek kunnen staan. Zelfs zonder haar te zoenen. Denk ik dan.
'Ik dacht gewoon even aan een van de keren wiskunde samen. Dat we werden weggestuurd'. 'Aha', merkt ze op en even giechelt ze. 'Dat was altijd leuk. Beetje jammer dat dat niet meer kan'. Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Ik kan toch gewoon een dagje bij jou in de klas komen zitten'. 'En dan zeker bestormt worden door alle meisjes die fan van je zijn. Nee, bedankt'. 'Word jij belaagd door mensen op school omdat je overal in de stad hangt'. Ik zie dat ze even twijfelt en sluit haar mond weer voordat ze zegt wat ze wil zeggen. Dan opent ze hem toch opnieuw. 'Dat is anders, zij kennen me ook gewoon als Ali. Niet als 'het meisje van Gucci''. Het kan aan mij liggen, maar het klinkt niet alsof ze blij is met haar nieuwe naam.
Victoria en Chaz komen onze kant weer op. 'Nu moet ik echt gaan'. Ze klinkt een beetje verdrietig. We nemen geen afscheid voor altijd. Toch? Ik geef haar nog een laatste knuffel en duw zachtjes mijn lippen op haar perfecte wangen. 'Tot snel Ali', zeg ik dan vluchtig.
Niet veel later verdwijnt ze met Victoria in een taxi en is ze weg. Een korte vlaag van angst overspoelt me en ik voel dat mijn benen een beetje trillen. Wat als ze echt niet meer terugkomt?

WHAZZAAAAAH, meer dan 50 abbo`s. Jullie willen niet weten hoeveel dit voor me betekent. Gaan we nu naar de 100? Dan moeten jullie me nog wel een handje helpen. Haha ik ben zo blij en hyper. Jullie krijgen extra hoofdstukjes van me.