Chapter Thirty,

Elise's pov,

Ik loop ergens in het donker. Ik was al vijf keer bijna aangereden. Maar ik liep stug door. Harry kwam me niet achterna. Het kan me ook niets meer schelen. Scheit aan hem. En Katrina. Ik zucht en ga op een bankje liggen. 'Kutleven!' schreeuw ik. Ik voel mijn mobiel trillen. Ik kijk wie het is. Onbekend. Ik druk hem weg en doe mijn mobiel weer in mijn zak. Weer trilt ie. Lisanne. Ik zucht en neem op. 'Elise! Waar ben je?' 'Nergens, overal. Weet ik veel.' Ik hoor een diepe zucht aan de andere kant van de lijn. 'Heb je ruzie met Harry?' 'Harry? Wie is Harry? Ik ken geen Harry.' Ik kijk omhoog, wat weinig zin heeft want ik zie niets. 'Elise, wat is er tussen jou en Harry gebeurd?' 'Oh, je hebt het over die loser die even vreemdgaat. Katrina, dat is wat er is gebeurd.' Het is stil aan de andere kant van de lijn. Na een tijdje hoor haar diep adem halen. 'Harry belde me vanmiddag. Hij wilde weten waar je was. Hij wilde alleen niet vertellen wat er was gebeurd. Dus kom naar huis en vertel me alles.' 'Sorry, geen zin. En om eerlijk te zijn,' ik ga rechtop zitten. 'heb ik geen idee waar ik ben.' 'WAT?! Hoe kun je niet weten waar je bent?!' vraagt ze geschrokken. 'Weet ik veel.' zeg ik droog. 'Elise, beschrijf eens waar je bent.' zegt Lisanne. 'Nou, ik zie donkere bomen, donkere bankjes, een lantarenpaal en voor de rest is het zwart. Volgens mij is het een park.' Ik ga weer liggen op de bank. 'Blijf waar je bent, ik kom je zoeken.' zegt Lisanne bijna in paniek. 'Doe geen moeite, weet je hoeveel parken er zijn?' zeg ik droog. 'Umm, veel. Is er water?' Ik kijk om me heen. 'Ja, ik zie een beetje weerspiegeling. Volgens mij is het het Volkspark. Ik zie dat glimding, wat een beeld moet voorstellen.' 'Oke, ik kom eraan.' zegt Lisanne snel. 'Ze is in...' ze hangt op. Er luisterden dus mensen mee. Geweldig. Ik zucht en doe mijn mobiel weg. Ik ben echt te moe.