022

Ik knikte. 'Ja, je had gelijk en ik was fout. Ik heb mijn keuze nog niet gemaakt, hoewel ik zou willen dat ik dat al wel had gedaan. Hoewel ik zou willen dat ik met zekerheid kon zeggen dat ik voor Justin koos, kan ik dat niet.'
Robbie zuchtte en knikte. 'Dat weet ik. Ik zag het in je ogen, elke keer dat je me vertelde dat je voor hem had gekozen.' Hij leek het niet over z'n lippen te kunnen krijgen om Justin's naam uit te kunnen spreken.
'Maar ik hou van Justin,'mompelde ik. 'En daarom ben ik bereid weg te gaan.'
Twee seconden was het totaal stil in de kamer.
Dan keek Elina me ongelovig aan. 'Weggaan? Als in "deze school verlaten"?'
'Ja. Ik wil gewoon...' Ik aarzelde en keek Robbie aan, die begrijpend knikte.
'Je wil me gewoon niet meer zien, zodat je niet meer twijfelt?' De pijn in zijn ogen was echt en ook Elina zag het.
'Dat kan je niet maken!'riep ze uit. Haar hartvormige gezichtje stond boos en ze sloeg haar kwetsbare, magere armen voor haar lichaam over elkaar. 'Niet enkel voor Robbie, maar je kan niet zomaar iedereen hier in de steek laten!' Ze pakte mijn hand vast en kneep er zacht in. 'Ik wil niet dat je me hier achterlaat, Mads. Ik wil er voor je zijn en een vriendin zijn.'
Ik haalde m'n schouders op. 'Sorry Elina, dit gaat echt niet.'
Met tranen in haar ogen keek ze van mij naar Robbie. Dan stond ze plots op, liep naar Robbie toe en gaf hem een stop. Meteen erna liep ze de kamer uit.

Wow, het examen ging super, dus ben ik in een goed humeur,
dus krijgen jullie nog een hoofdstuk!