Chapter 4.2 || Hoping for the best, but expecting the worst

-Liam Payne

Wanneer ik beneden aankom, kan ik er niets aan doen, automatisch verschijnt er weer een lach op mijn gezicht. Mijn droom was ook zo vredig.
      “Waarom ben je zo vrolijk vandaag?” hoor ik mijn vader vragen. Meteen is mijn glimlach verdwenen, wanneer ik zijn stem hoor. Die man maakt ook niets meer goed bij mij. Ik haal mijn schouders naar hem op en loop dan naar het kastje toe, waar ik een kom uitpak. Hier doe ik cornflakes en melk in en neem daarna plaats aan tafel. Langzaam eet ik het op, ik heb eigenlijk helemaal geen honger, maar ik eet het, omdat het moet. Mijn vader legt zijn krant weg en staart me aan. Ongemakkelijk schuif ik heen en weer op mijn stoel, wat moet hij van me?
      “Pap?” vraag ik.
      Verstoord kijkt hij op. Misschien had hij niet eens door dat hij me aanstaarde.
      “Waarom staarde je me zo eng aan?”
      “Deed ik dat dan?” vraagt hij onschuldig. Iets te onschuldig.
      Wijselijk houd ik mijn mond en sta op om mijn spullen in de vaatwasser te doen, mijn leraar komt zo en ik moet opschieten. Ik sprint naar boven en trek daar een groot vest aan, die mijn vleugels enigszins verbergt. De leraar weet dat ik ze heb, maar toch voel ik me er niet prettig bij als ze zichtbaar zijn. De bel gaat en snel pak ik mijn boeken erbij, mijn vader zal wel open doen. En gelijk heb ik, ik hoor de stem van, Johnson, mijn leraar in de gang. Ik loop naar beneden en begroet de man vriendelijk. Samen lopen we naar de ingerichte studiekamer en gaan daar aan de tafel zitten.
      “Heb je je huiswerk netjes gemaakt?” vraagt hij me.
      Ik knik gehoorzaam en pak mijn Aardrijkskunde spullen erbij. We zijn nu bezig met de opbouw van Engeland. Waar het land uit bestaat, welke gesteentelagen er bestaan. Het is zo saai en, volgens mij, echt nutteloos. Maar ik heb het blijkbaar toch nodig om later een baan te krijgen.
      “Tot hoe laat is je vader thuis?” fluistert Johnson me toe.
      “Ik snapte vraag vijf niet heel erg goed, zou u me dat nog eens kunnen uitleggen?” vraag ik hem, alsof ik zijn vraag niet gehoord heb, maar fluister er snel, “elf uur,” achteraan.
      Hij knikt en begint dan vraag vijf uit te leggen.
      Een paar minuten voor elf hoor ik de voordeur dichtslaan en opgelucht slaak ik een zucht. Nu hebben we het huis voor ons alleen, mijn vader is werken en mijn moeder is een midweek weg met vriendinnen. Gelukkig vertrouwd mijn vader Johnson en laat hij ons alleen. Als mijn vader wist dat Johnson ook een mutant was, zou hij waarschijnlijk hangen. Johnson’s gave is dat hij weet waar alle mutanten zich bevinden en wat hun gaven zijn. Dus toen hij zag, in de krant, dat mijn vader een leerkracht voor mij zocht is hij er meteen op ingegaan en uiteindelijk gekozen. Ik was in shock toen hij me vertelde dat hij ook een mutant was en me alles zou leren erover. En als de tijd daar was me zou helpen vluchten, maar over dat laatste wil ik niet te veel nadenken. Het zijn wel mijn ouders. Hoe slecht ze me ook behandelen het blijven mijn ouders en ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om ze te verlaten.
      “Ik had gister een rare droom, nou ja, niet echt een droom daar was het te werkelijk voor,” begin ik iets wat nerveus.
      “Vertel,” spoort Johnson me aan.
      “Het was een klein meisje, Devlin, was haar naam. En ik zag een gedeelte van haar leven. Het was trouwens een mutant.”
      “Welke gave had ze?”
      Twijfelend kijk ik hem aan, “dat weet ik niet?” zeg ik uiteindelijk.
      Vreemd wordt ik aangekeken, “hoe wist je dan dat het een mutant was?”
      “Dat voelde ik,” is mijn simpele antwoord. “Ik weet niet hoe, maar ik voelde dat ze net zoals ons was, een mutant.”
      Bedenkelijk knikt Johnson en het blijft een tijdje stil.
      “Probeerde ze me iets duidelijk te maken?” vraag ik stilletjes.
      “Dat zou best kunnen, alleen zou ik niet weten wat,” bekend hij eerlijk.
      Ik knik bedenkelijk en vraag hem dan of er nog nieuw is.
      “Er is zeker nog nieuw, ik weet niet zeker of het waar is het zijn maar roddels, maar ik heb vernomen dat het anti-mutanten korps niet meer alleen uit mensen bestaat, maar ook uit mutanten.”
      Ik slaak een kreet van afschuw. Welke mutant zou nou zijn eigen ras willen vernietigen. “Wie doet nou zoiets?” stamel ik.
      “Geen idee, ik weet wel dat ze er heel veel geld voor krijgen en ze zouden niet vermoord worden, maar wie dat nou gelooft? De mutanten zouden dan in verschillende instanties, zoals het verzet en de mutanten school infiltreren en het van binnen uit vernietigen.”
      Van dit nieuws ben ik een tijdje stil, dat mensen ons zouden willen vermoorden, begrijp ik nog ergens. Dat is alleen omdat ze bang voor ons zijn, wij zijn het sterkere ras, maar dat mutanten ons ook uit de weg willen en zo ook zichzelf, daar kan ik echt niet bij.