Feest - 44

“Bedankt, Yue”, zei ik, en ik omhelsde haar.
“Graag gedaan, Lizzie”, glimlachte ze.
“Jij ziet er ook geweldig uit”, zei ik.
“Bedankt”, glimlachte ze. Ze keek op de klok. “Het is tijd. Jij gaat samen met Diana en Thomatio binnen. Sokka en ik komen pas als iedereen er is.”
“Oh, oké”, zei ik aarzelend.
“Wees gerust, Diana zit naast jou”, glimlachte Yue. “Ze wijst je wel waar je moet zitten.”
“Oké”, knikte ik. We liepen naar de woonkamer, waar Diana al zat te wachten.
“Ah, daar zijn jullie”, glimlachte ze. Ze stond op. “Kom Lizzie, Thomatio wacht al aan de feestzaal.” Ik glimlachte en volgde haar.

Zenuwachtig wachtte ik tot iedereen binnen was, en Yue en Sokka zouden komen. Ik merkte dat heel wat mensen verbaasd naar me staarden.
“Trek het je niet aan”, fluisterde Diana me toe. “Ze zijn verbaasd dat iemand van de vuurnatie hier zit, op de ereplaats. Bovendien komt degene die hier zit gewoonlijk pas na Yue binnen, maar ze wilde liever de aandacht meer op Yle en Katara vestigen.”
“Oké”, fluisterde ik. “Wordt Katara ook gevierd? Ik dacht dat het Yles feest was.”
“Het is ongebruikelijk, maar aangezien ze op dezelfde dag geboren zijn vond Yue dat Katara ook wel even genoemd mocht worden”, glimlachte Diana.
“Best wel een grappig toeval eigenlijk”, grinnikte ik. “Maar ben jij eigenlijk geen prinses? Je bent toch Yue’s zus?”
“Enkel de oudste dochter wordt prinses. Ik ben gewoon iemand van de stam. Eens ik trouwde mocht ik niet meer in het paleis wonen. Hoewel ik hier natuurlijk heel wat vaker kom dan de anderen.”
“Lijkt me niet leuk, hier heel je leven wonen, en dan plots niet meer mogen. Een paleis is toch een groot contrast met een huis, niet?”
“Ja, maar dat ik een keuze die ik gemaakt heb. Ik moest kiezen tussen het paleis en Thomatio. En op zich is het niet zo’n ramp hoor, ik kom hier gewoon zo vaak ik wil.”
“Maar is het dan niet vreemd, hier heb je een hoop bedienden, en thuis niemand.”
“Dat was de grootste aanpassing”, gaf Diana toe. “We zijn eerst een paar maanden bij Thomatio’s ouders ingetrokken, voor we alleen gingen wonen, zodat ik er wat aan kon wennen.” Ik knikte.
“Euh, Diana? En jullie ouders? Ik bedoel, ik heb ze nog nooit gezien, terwijl in de vuurnatie de ouders steeds op het paleis blijven wonen, en constant in de buurt van hun kleinkinderen zijn.”
“Onze ouders zijn gedood in de eerste aanval”, zuchtte Diana. “Ze wilden met hen gaan praten, maar daar had de vuurnatie geen oren naar. Ze zijn als beesten afgeslacht. We konden de rest van de aanval afslaan, maar…” Diana had tranen in haar ogen. “Voor Yue was het het ergst, zij zag hen het meest, en plots moest ze ook nog de stad besturen.”
“Het spijt me dat ik het vroeg”, fluisterde ik.
“Geeft niet”, glimlachte Diana. Ze veegde haar tranen weg. “Het heeft mij en Yue weer dichter bij elkaar gebracht. We waren nogal uiteen gegroeid. En nu hebben we Yle en Katara.”
“Best wel bijzonder, twee zussen die op dezelfde dag bevallen”, glimlachte ik.
“Ja”, glimlachte Diana. “Voor een prinses was Yue eigenlijk redelijk laat. Maar meestal krijg je als prinses eerst een kind, voor je moet regeren. Yue moest zo plots de troon op, dat ze heeft gewacht tot alles weer min of meer in orde was.”
“En dan doet de vuurnatie zo belachelijk, net na Yles geboorte”, zuchtte ik.
“Ja”, zuchtte Diana. “Oh, Yue komt zo binnen, we moeten stil zijn.” Ze ging weer wat rechter op haar stoel zitten, en ik deed hetzelfde.