A normal conversation right?

De grond was nog vochtig van de dauw, toch weerhield het er mij niet van om me breeduit in het gras neer te leggen. Ik sloot genietend mijn ogen en telde de druppels die ik door mijn dunne bloesje uit voelde. Pas toen ik zacht geritsel hoorde, opende ik lui één oog. Vast één of ander dier dat op zoek was naar voedsel of zijn kans zag de druppels dauw van het gras te likken. Mijn vermoedens werden bevestigd toen ik niets zag en het geluid stopte.
’Ging jij niet naar huis?’ hoorde ik een bekende stem achter me zeggen. Ik draaide me in een tel om en was verbaasd toen ik niemand zag. Pas toen ik terug ging liggen zag ik Jasper naast me. ’Je bent niet erg oplettend,’ zei hij, beschuldigend.
Ik haalde onverschillig mijn schouders op. ’Hier komt nooit iemand heb ik ondervonden. Ik verwachte dan ook niet dat er vandaag wel iemand zou zijn.’
‘Je komt hier vaker?’ vroeg hij, met een nieuwsgierige ondertoon in zijn stem.
’Ik hou van de zon,’ legde ik uit.
Ik sloot mijn ogen weer en haalde zijn gezicht voor mijn ogen. Zijn sterke kaaklijn, amberkleurige ogen,...
’Zou je niet beter wat meer aandoen?’ vroeg hij, plots.
’Hoezo?’ vroeg ik. Ik keek van Jasper, naar mijn kleren en terug.
Hij grijnsde en schudde ongelovig zijn hoofd.
’Buiten het feit dat haast elke jongen gek wordt als hij je ziet, is het misschien logisch om je te kleden naar het weer.’
Ik werd verrast door het aangename geluid van zijn lach.
’Je zou denken dat ik rekening met zo’n dingen zou houden aangezien ik al zo oud ben,’ zuchtte ik. Het was niet echt slim van me om zo nauwsluitende en dunne kleding aan te doen, maar ik hield van de kleren die ik droeg en geloof het of niet als ik in een vuilzak op school verscheen zagen de jongens waarschijnlijk geen verschil. Daarbij hield ik er niet van dikke kleding te dragen, het was ongemakkelijk en herinnerde me eraan dat ik hier in een regenachtig koud dorp woonde. Niet echt een opbeurende gedachte voor me.
’Had je liever dat ik een skipak droeg?’ vroeg ik.
’Het gaat er niet om wat ik vind hé?’ antwoordde hij, een beetje zuur.
Ik werd verrast door de plotse sfeerwisseling en vroeg me af wat ik verkeerd had gezegd. Een zucht ontsnapte uit mijn mond en Jasper keek verbaasd op.
Hij draaide zijn hoofd naar me toe, zijn blik vragend.
’Ik krijg soms het gevoel dat je,’ ik dacht even na over hoe ik het subtiel moest zeggen, ’me niet mag.’ Wat een understatement.
Hij keek bedenkelijk terwijl hij in zijn hoofd zocht naar de juiste woorden. ’Het is niet dat ik je niet mag,’ aarzelde hij.
’Je vindt me gewoon niet leuk?’ vroeg ik, in een poging het gesprek luchtig te houden. Ik had geen zin in een ernstig gesprek dat misschien zou leiden tot gekwetste gevoelens. Mijn gekwetste gevoelens.