- 048

Julia
Draco zakt door zijn knieën heen en begint te huilen. Ik sla mijn armen om hem heen. 'Draco, rustig... het komt wel goed.' Verbaasd ben ik van mezelf. Hoe kan ik nou zeggen dat alles goed komt? Na alles wat er gebeurd is sta ik nu wel tegen mijn wil in aan de duistere kant. 'Waar denk je aan?' vraagt Draco die zijn tranen net heeft weggeveegd, zodat ik ze niet kan zien. 'Niks.' reageer ik bot. 'Kom op, je denkt toch wel ergens aan?' zeurt hij. Ik kijk hem aan in zijn ogen. 'Ik weet niet zeker of alles goed kan komen..' vertel ik wat onzeker. 'Is dat alles?' Ik schud mijn hoofd. 'Wat nog meer dan?' Ik kijk hem aan, maar toch durf ik niet al mijn gedachten aan hem te vertellen. 'Ik vertel het niet aan iemand anders.' fluistert Draco in mijn oor. 'Goed.' begin ik dan toch maar. Langzaam begin ik het hem te vertellen, wat hij dan nog niet weet. Over de ketting, hoe het komt dat ik een dooddoener ben en zelfs nog over Jean. Draco kijkt best wel vaag terwijl ik heb wat over Jean vertel. Nadat ik uitgepraat ben, vind ik het raar dat ik het allemaal tegen hem heb verteld. Het lijkt alsof ik hem voor eeuwig kan vertrouwen en.... dat kan toch niet? Ik bedoel.. nee? 'Je gaat toch niet tegen andere zeggen dat.. dat ik gehuild heb?' vraagt Draco wat onzeker. 'Als jij je mond houdt over mijn gedachten, dan ik over jou geheimpje.' grinnik ik.