Hoofdstuk 1

‘Ik ben aangespoeld via het water, jouw moeder heeft mij in het water gevonden. Ik was in een doek gewikkeld en was koud, ze gokte dat ik twee was. En zo ben ik aan mijn naam gekomen, het betekent namelijk dochter van de zee’ vertelde ik aan mijn zus.
‘Dank je, dat je me dit verteld hebt Peggy. Ik wil altijd al weten wat jouw naam betekent, mijn naam betekent goddelijk’ zei Panthea
‘Graag gedaan. Ik ben blij dat ik het eindelijk aan iemand kon vertellen, mam heeft het te druk dus die weet het verhaal ook.’ Zei ik
‘Echt?’ zei Panthea
‘Ja, ik ken ook niet echt veel mensen. En niet veel mensen willen naar me luisteren, dus praat ik ook nog niet te veel met mensen.’ Zei ik
‘Maar je hebt mij wel’ zei Panthea
‘Weet ik, maar ik ben er nu klaar voor om mijn verleden achter me te laten. Alleen hoop ik ook, dat mijn verleden mij niet komt halen.’ Zei ik
‘Dat is een mooie zin, dat zouden we moeten opschrijven.’ Zei Panthea
‘Haha’ zei ik sarcastisch
‘Kom op laten we gaan, we willen niet te laat komen voor het eten.’ Zei Panthea
‘Inderdaad, anders wordt mam boos. Kom op laten we gaan!’ riep ik, en ik begon naar huis te rennen. Panthea rende achter me aan, en we rende naar huis toe.
‘Hoi mam’ riep ik toen we naar binnen renden
‘Hallo Peggy, halen jullie de was nog even binnen?’ riep mijn moeder uit de keuken.
‘Ja hoor’ riep ik, en ik liep weer naar buiten. Ik liep naar de lijn naast ons huis, en pakte de was van de lijn. Ik pakte de mand onder de lijn, en legde daar de was in.
‘Hé Peggy’ riep iemand achter me.
‘Geen interesse, Peter’ riep ik.
‘Mag ik nog wat zeggen voor je me afkeurt?’ vroeg hij
‘Nee, en nu ga ik naar binnen’ zei ik beslist
‘Hier is een brief voor jou familie, wil je hem aan je moeder geven?’ vroeg hij
‘Ja hoor, bedankt Peter’ zei ik, en ik legde de brief op de kleren van de waslijn. Ik draaide me weer om, en liep met de mand naar binnen.
‘Mam, post!’ riep ik naar de keuken.
‘Van wie?’ vroeg ze
‘Weet ik veel ik mag hem nooit open maken’ riep ik terug
‘Dat bedoel ik niet, ik bedoel wie bracht hem?’ riep mijn moeder
‘Peter’ riep ik terug
‘Dat is nou zo’n leuke jongen, precies iets voor jou.’ Riep mijn moeder weer.
‘En bedankt mam!’ riep ik
‘Haha, ze probeert mij tenminste niet te koppelen.’ Riep Panthea
‘Dus, dat komt nog wel. Ik ben tenminste wel twee jaar ouder dan jou.’ Riep ik terug
‘Ja ja, vrijf het er maar weer in’ riep ze terug
‘Is het eten klaar?’ vroeg ik
‘Als jij de kleren boven hebt gelegd, en die van ons. Dan is het eten klaar.’ Zei Mam
‘Oke oke, ik breng de kleren boven’ zei ik, en ik liep naar boven met de mand vol kleren. Ik legde de kleren op ieder eens bed, en ik rende naar beneden.
‘Is het nu dan klaar?’ vroeg ik, toen ik terug kwam.
‘Ja, het eten is klaar’ riep mam terug.
‘Ik zit al klaar’ zei ik
‘Kom nou maar helpen, dan kan je eerder eten’ riep mijn moeder
‘Sorry’ riep ik en ik liep naar de keuken, ik pakte de borden en liep weer terug naar de tafel. Ik zette de borden op tafel. Panthea pakte het bestek, en liep met me mee naar de tafel.
‘Mam, waarneer komt pap thuis?’ vroeg ik.
‘Weet ik niet lieverd, maar je had toch een brief misschien is hij wel van je vader’ zei mijn moeder.
‘Maak dan open?Open open, Please????’ riep ik, en ik rende naar mijn moeder toe.
‘Ja ja, kom je ook Panthea?’ vroeg Mam.
‘Goed ik kom’ riep Panthea, niet al te enthousiast kwam ze eraan lopen. Ik kwam naast mijn moeder staan, en Panthea ging aan de andere kant staan. Mijn moeder opende de brief, en vouwde hem open. Er stond met een krullig lettertype:

Ik keek op van mijn moeders schouders schouder, en tranen biggelde over mijn wangen. Ik rende de keuken uit, en ging richting het bos. Ik rende het bos in, en hoorde niks. Ik wou alleen zijn, alleen met mijzelf. Ik rende door tot het midden van het bos, waar de boom des levens staat. Men zegt dat alle verloren levens naar deze boom gaan, ik ging op mijn knieën zitten. Ik stak mijn handen in het zand en liet alles over mijn handen heen gaan, ik liet de tranen volluit rollen. Hoe konden ze dat zeggen ,hoe konden ze dit zeggen? Ik was altijd al bij deze familie, vanaf dat ik klein was. Ik was moe en verdrietig, net als mam. Ik had ze niet moeten achter laten, ze hebben ook hulp nodig. Ik zakte tegen de boom aan, en deed mijn ogen dicht. Ik trok mijn knieën op, en sloeg mijn armen erom heen. Ik deed mijn ogen een beetje open toen ik geluid hoorden, door mijn oogleden door zag ik een persoon staan. Ik deed mijn ogen weer dicht en open, nu zag ik duidelijk een persoon staan. Toen mijn ogen weer open gingen was de persoon weg, ik deed mijn ogen weer dicht en legde mijn hoofd op mijn knieën. Al snel was ik diep in slaap, en in mijn nachtmerrie kwam mijn vader voor.