O29.

"Louis...? ben jij dat? Wat..?" hij klinkt verward en nog helemaal niet wakker.
"Dat ik van je gedroomd heb." Herhaal ik, mijn stem klinkt nu hakkeliger dan eerst, het zelfvertrouwen was weg.
"Aww, ik ook van jouw hoor." Zijn stem klinkt vlijend en flirterig, hij snapt het niet.
"Nee, Harry. We waren onderwater en ik verdronk voor je..." Ik voel mijn kaken rood worden, een dame had zich naast me gezet, ze keek me vreemd aan toen ik Harry en verdronk zei.
"Verdronk, Louis, het is veel te vroeg om zo geheimzinnig te doen." Zijn stem klinkt nu weer grommend en nog niet wakker.
Het was nooit te vroeg om te flirten voor hem, of wel?
"Laat ook maar.. Ik uhm.." Ik wil hem alles uitleggen, hem vragen of'k maar een flirt ben, maar het is inderdaad te vroeg. Ik hang op zonder hem gedag te zeggen. Ik kijk verontschuldigend en met verdrietige ogen naar de dame. Het is vast niet fijn om zo vroeg in de ochtend een zielige jongen tegen te komen.
Die niet meer weet wat hij is, wie hij kan vertrouwen, waar zijn beste vriendin is, waarom mensen hem zeggen dat Harry een play is en wie dat meisje van in Starbucks was. Een tienerjongen met te veel vragen in zijn hoofd.
Ze glimlacht een vriendelijke lach. "Ach, tiener zijn is niet simpel." Ze heeft opgestoken witblond haar en toont alsof ze achter in de 40 is, maar enorm begrijpend.
Ik grijns een bedrukte glimlach. "Inderdaad." Mijn lach klinkt benauwt en ongemakkelijk.
Ik sta op en loop van de vrouw weg, geen idee waar ik nu heen moet. Ik zat midden in de stad, nu kwart voor 7.
Ik wil met Harry praten, maar daar is hij te slaperig voor én ik wil mijn beste vriendin terug.
Misschien is dat wel wat ik ga doen?