2

Even bleef ze naar de man op de grond kijken, zijn gezicht was vertrokken van de pijn en uit zijn mond liep een klein straaltje bloed. Makayla sloot haar ogen en begon te lopen naar de plek waar ze net ook stond. De jongens in de kleedkamer waren allemaal klaar, op één jongen na. Makayla veegde met de mouw van haar jas het bloed onder haar neus vandaan en hoopte op haar leven dat deze jongen, de jongen was die ze zocht. Ze hoorde hem zijn laatste spullen pakken, hem langzaam naar de deur lopen. Toen de deur open ging scheen een fel licht in Makayla haar ogen. Hoofdpijn begon op te komen en door het bloed dat nu langzaam langs haar lippen haar mond in stroomden begon ze misselijk te worden. De jongen die ze zocht keek haar verbaast aan. Zijn korte, bruine haren waren nat van het zweet en over zijn gebruinde gezicht was een glanslaagje van vocht te zien. Hij had zijn bloes een groot stuk open waardoor zijn gespierde bovenlichaam te zien was. Ze voelde zich blij toen ze zag dat hij het echt was.
“Wow, gaat alles goed met je?” Vroeg hij verbaast. Makayla stapte naar voren tot ze op een vijftig centimeter van hem vandaan stond, de zenuwen gierden door haar lichaam heen.
“Je moet mij helpen.” Fluisterde ze. Haar stem klonk niet zo zeker als ze gehoopt had, integendeel. Ze klonk bang en opgejaagd. De jongen zette de tas op de grond en haalde uit zijn broekzak een papieren zakdoekje die hij naar Makayla toestak. Ze negeerde zijn aardige gebaar.
“Waarmee kan ik je helpen?” Vroeg hij.
“Je moet mij helpen met mijn leven te redden.” De jongen liet een kort, spottend lachje horen die nog meer pijn deed bij Makayla dan haar bloedende neus.
“Volgens mij ben je iets te hard gevallen. Kijk ik moet naar een feest, ik kan moeilijk op mijn eigen verjaardag te laat komen. Zoek maar iemand anders.” Lachte hij. Met grote ogen keek Makayla hem aan. Ergens had ze deze woorden van hem wel verwacht. Mensen waren egoïstische wezens die uiteindelijk alleen maar om zichzelf gaven, zolang hun maar veilig konden leven. Zo was hun instinct nou eenmaal ingesteld, net zo als bij Makayla.
“Alsjeblieft! Jij bent de enige die mij zou kunnen helpen!” Riep ze smekend. De jongen propte het zakdoekje in haar handen en pakte zijn tas op. Zijn bruine ogen keken haar geamuseerd aan. Alsof dit een grote grap was. Hij zou wensen dat dit een grap was als hij wist wat hier achter stak.
“Zoek maar iemand anders, ik ben al bezet voor vanavond.” Lachte hij. “Tot ziens.” Voegde hij er aan toe voordat hij Makayla alleen in de vallende sneeuw liet staan. Makayla keek hoe hij het pad afliep naar zijn motor toe.
“Zonder jou zal ik sterven!” Schreeuwde ze. De jongen keek verbaast op en schoot toen in een bulderende lach.
“Dat heb ik vaker gehoord toen ik het uitmaakte met mijn toenmalige vriendin!” Riep hij. Makayla kon verder niet antwoordden. Hij startte zijn motor waar een bulderend geluid uit kwam en reed de donkere nacht in, op naar zijn verjaardags feest. Hij liet Makayla bloedend achter op het sportterrein.