028 – Baby Steps.

''If love is blind, why do i see you so clearly now?''

Sophia Adriana Brooks.
Ik weet even niet zo goed wat te zeggen. Ik voel een ril over mijn rug lopen en met een vaag bekend gevoel van verliefdheid in mijn buik druk ik me langzaam een beetje dichter tegen Zayn aan. ‘wil je niet dat ik het je laat weten?’ vraag ik flauw, om een vervelende stilte te vermijden. ‘mag.’ Zegt hij zachtjes en ik voel hoe zijn duim langzaam over mijn boven arm heen streelt. Verder zeggen we niets meer, voor een hele lange tijd niet, het was alsof allebei onze gedachten overuren draaiden over wat we moesten zeggen en wat niet, over hoe we ons moesten gedragen en hoe niet. Wie er zo meteen als eerste op zou staan om aan te kondigen weer terug te gaan. en of we elkaars hand moesten vast pakken of niet. Nee dat sowieso niet. Kinderachtig. Of toch wel? Een soort van.. toegeving. Zou die me naar huis lopen, of gewoon bij de pub afslaan..? Op dat moment hoor ik mijn telefoon af gaan. ‘met Sophia?’ neem ik op. ‘Sophia, waar zit je toch? Het is al laat.’ Ik rol met mijn ogen. Anders was ze nooit zo bezorgd. ‘ik ben met Zayn, so no worries.’ Mopper ik flauw aangezien ik er niet zo goed tegen kon als mama me ging controleren, zo langzamerhand was ik wel oud genoeg om naar twaalven thuis te komen. ‘oh, kom je zo weer terug?’ vraagt ze zachtjes. ‘ja mam, tot straks.’ Ik hang op en kijk Zayn even aan die me vragend aan kijkt. ‘mam.’ Leg ik uit en stop mijn mobiel weer weg. ik draai me een beetje naar hem toe en leg mijn handen over elkaar heen op zijn linkerbeen. ‘Zayn..’ begin ik zachtjes, ‘..ik vind het geweldig wat je allemaal voor me hebt gedaan, dat je iedere keer klaar voor me stond en me weer hebt kunnen laten lachen. Door jou kon ik weer lachen ook in zulke tijden.’ Ik kuch eens een keer om mijn hese stem te laten verdwijnen. ‘je doet iets met me wat nog nooit iemand met me heeft gedaan, niemand.’ Zeg ik zachtjes en ik voel hoe zijn adem over mijn lippen strijkt. Nooit had ik verwacht dat ik het er zo uit zou gooien, het ging zo makkelijk alsof ik er niet eens over na hoefde te denken. Langzaam voel ik hoe zijn koude lippen de mijne raken, zo zacht en teder. Ik voel hoe zijn duim langs mijn kaaklijn streelt en wanneer zijn lippen van de mijne verdwijnen zie ik een blik die ik nog niet van hem had gezien. een soort van eindelijk blik. Alsof zijn missie geslaagd was. Ik voel hoe het bloed naar mijn wangen stroomt en langzaam druk ik met een zucht mijn hoofd tegen zijn schouder aan. Met mijn neus in zijn sjaal. Ik snuif de heerlijke geur van hem op. Het was zijn geurtje waar ik zo van kon genieten. Net zoals de keer op de brug. Toen kon ik ook niet stoppen met aan hem te ruiken. Hoe stom het ook klinkt. ‘maar wel baby steps.’ Beaam ik zachtjes door zijn sjaal heen. Ik voel aan zijn beweging dat hij bemoedigend knikt en ik besluit op te staan. ‘zullen we gaan, voordat mijn moeder nog een keer belt?’ hij knikt lachend en ik trek hem met een hand omhoog. Hij pakt mijn hand niet vast, en slaat ook geen arm om me heen. Baby steps, zijn baby steps. Denk ik snel.

Bij mijn huis aangekomen druk ik snel een kus op zijn wang. ‘ik zie je sowieso aan het einde van de week?’ hij kijkt me even vragend aan. ‘Kerst?’ zeg ik snel en hij knikt begrijpend. ‘bijna vergeten.’ zegt hij overdreven en drukt nog een kus op mijn voorhoofd. ‘slaap zacht.’ Fluistert hij als hij het besneeuwde pad af loopt. ‘sweet dreams.’ Fluister ik hem na.