1

Met haar lippen iets van elkaar af staarde ze naar het spel een stuk van haar vandaan. Makayla voelde de energie dat het spel vrijgaf. Er werd luid gejoeld door het publiek om haar heen toen de ster speler opnieuw de bal door de twee gigantische palen trapte. Makayla had het spel ‘Football’ nooit begrepen, ze kende de spelregels niet. Toen de mensen om haar heen langzaam aan weer gingen zitten om de rest van de wedstrijd te zien stond Makayla op, ze had genoeg gezien. Ze stopte haar handen in haar jaszakken en liep de tribune af. Ze zou hem wel aanspreken als zijn spel afgelopen was. Makayla schoof de capuchon over haar bruine haren heen en liep door de sneeuw heen weg van het speel veld. Toen haar lichaam langzaam opgeslokt werd door de duister van de nacht draaide ze zich om naar het veld. Door de felle lichten leek het haast of het dag was. Makayla liet haar hoofd iets schuin hangen. Al 2 maanden stond ze op scherp voor het kleinste geluidje en haar lichaam begon het langzaam op te geven. Ze snakte naar een avond dat ze niet op wacht hoefde te zitten voor zichzelf totdat ze van ellende in elkaar zakte. Makayla glimlachte toen er een fluit klonk dat betekende dat het spel afgelopen was. Snel zou ze niet meer alleen zijn.

Geduldig wachtte Makayla tot de jongens klaar waren met omkleden, ze hoorde hun zware stemmen praten over de gewonnen wedstrijd. Toen de deur van de kleedkamer open ging keek Makayla op, een breed gebouwde jongen met blond haar kwam lachend naar buiten gelopen. Hij was het niet. Zacht beet ze op haar lip, ze wist dat ze hier niet veel langer kon blijven staan. Haar jas begon het op te geven om haar warmte te schenken en de mannen waren dichtbij. Ze voelde hun aanwezigheid. Net toen de deur van de kleedkamer weer open ging zag ze de mannen verschijnen. Direct stonden haar zintuigen weer op scherp. Toen ze zich onopvallend wou omdraaien om weg te lopen hoorde ze de mannen naar haar schreeuwen. Gelijk begon ze te rennen. De wind waaide haar capuchon van haar hoofd af en liet haar bruine haren los wapperen. Zo hard mogelijk probeerde ze door de sneeuw haar jagers te ontvluchten, maar ze waren dichtbij en veel sneller dan haar. Makayla begon hard te gillen, in de hoop dat toevallige voorbijgangers haar hoorden toen ze bij haar bovenarm gegrepen werd. Ze voelde de krachtige greep in de vingers en even voelde ze alle hoop wegglijden toen ze naar achteren getrokken werd. Een andere hand sloot zich rond haar keel zodat haar gegil alleen nog maar als gekraak klonk.
“Ontmoeten wij elkaar weer.” Fluisterde een hese stem in haar oor. Ze voelde de angst door zijn warme adem die langs haar wangen streelden. Ze kneep haar ogen dicht en probeerde de handen weg te slaan. Ze bevroor toen ze de tweede man aan zag komen lopen. Ze herkende zijn kille ogen van twee maanden terug. Ze hoorden zijn stem weer fluisteren:
“Ze is nutteloos, we kunnen haar beter vermoorden voor de media er lucht van krijgt.” Hij was de gene die Makayla gecreëerd heeft, en hij is de gene die haar weer kapot wilt hebben.
“Je weet toch dat vluchten nutteloos is, Makayla. Hoe vaak moet ik je nog vertellen dat je te zwak bent om te vluchten. We zijn sterker dan jij.” Fluisterde die zelfde stem. Makayla antwoordde niet. Haar walging van deze man was te groot om een gevat weerwoord te bedenken op zijn woorden. De man gleed met zijn hand door zijn zwarte haren en glimlachte zijn witte tanden bloot. Hij stopte zijn handen in zijn broekzakken en knikte naar de man achter mij.
“Maak het af.” Glimlachte hij. Met die woorden draaide hij zich om. Hulpeloos draaide Makayla haar ogen rond. Ze werd omringd door donkere gebouwen die besneeuwd waren. De mensen liepen hier niet rond maar waren bij hun familie om te eten. Makayla werd naar voren geduwd, razend snel draaide ze zich om –om naar de man te kijken die haar net vast hield. Hij was gigantisch lang en breed. Over zijn ronde gezicht was een groot litteken te zien die hem misvormden. Hij kraakte zijn nek en spreidde zijn armen.
“Lets play.” Fluisterde hij. Makayla kneep haar ogen een stukje samen en probeerde de vecht kennis weer op te halen die ze geleerd heeft terwijl de wetenschappers haar onderzochten. Makayla ging een stukje door haar knieën en zette zich schrap toen de man met een oer brul op haar af kwam. Ze kreeg een dreun op haar neus waar ze misselijk van werd, het bot in haar neus kraakte gevaarlijk. Even twijfelde Makayla of ze moest opgeven of dat ze moest vechten. Maar ze zou laten zien dat ze niet nutteloos is, niemand in nutteloos. Makayla opende haar ogen en stortte zich op de man. Hij leek haar aanval aan te zien komen en wou met zijn vuist uithalen maar Makayla dook naar de grond en haakte met haar voet achter de enkel van de man. Schreeuwend viel hij op de grond. Makayla dook op zijn borst en sloeg met haar vuist tegen de slaap aan van de man. Alsof hij in een winterslaap was had hij zijn ogen gesloten en murmelde hij zacht. Makayla bleef nog even naar de man staren en stond toen op. Ze moest enzou de jongen nú vinden. Later zou ze haar neus wel verzorgen.