06.

'kom op louisa, ik kon er ook niets aan doen dat ik met tamara moest trouwen'zegt hij, ik haal mijn schouders op. lorenzo had me voorgelogen. hij vertrouwde me niet. het had me pijn gedaan als hij het had gezegd maar dit deed meer pijn. dus vertrouwde ik hem ook niet meer. ik wierp hem een laatste blik en loop met pijn in mijn hart weg. 'dus jij maakt er een einde aan'roept hij me na. ik draai me om. 'Ja, vrienden horen betrouwbaar te zijn'zeg ik. lorenzo zucht. ik draai me om en ren weg. ik hoorde een schel gelach achter me en draaide me om, ik zag hoe tamara haar lippen tuitte om lorenzo te zoenen. 'tamara blijf eens van me af, ik hou niet van je. ik hield van iemand anders' hoor ik hem roepen, ik besefte zelf wel dat die "iemand" ikzelf was. vanaf onze 13e waren we al beste vrienden, en door één iemand is het over. eigenlijk is het te stom om waar te zijn. maar toch is het waar, de schemering valt. 'Louisa blijf hier niet alleen'zegt lorenzo nog, ik zwijg. ik heb geen keus ik moet hier blijven om de wolf onder ogen te komen en hem te vragen of hij wil stoppen met moorden. de mooie lichtblauwe lucht verdween en er kwam een donkere zwarte lucht met prachtige twinkelende sterren, daar was het. zijn gehuil. dé wolf was terug en hij zou hier moeten komen om me iets te zeggen. de spanning werd steeds heviger. opeens kwam ik tot het besef dat ik alleen in een diep donker bos stond en dat een levens gevaarlijk monster me op het een of andere moment kon bespringen en doden, het geritsel ik hoorde het nu