05.

ik schrik wakker, zeno schreeuwde 'louisa, kom nu'. ik opende de deur, hij wierp een boze blik naar me. 'heb jij oog en oog gestaan met de wolf?'vraagt hij boos. plotseling viel ik stil, ik schudde mijn hoofd. ik wist dat het wel zo was. maar zeno was niet persé te vertrouwen. niet zoals lorenzo eerst was. zeno schudde zijn hoofd en liep weg. ik pakte mijn zwarte cape en loop het bos in. er huilden alweer veel mensen op het plein. hij had dus wel iemand getroffen. de schuld gevoelens werden steeds erger. hoe had ik dit kunnen doen? had ik moeten liegen over iets dat niet gebeurt was. het was gebeurt ik had oog en oog gestaan met dé wolf, een traan rolt over mijn wang. ik had niets gezegd. niet eens gevraagd of hij wou stoppen met moorden. dat was mijn taak. niemand mocht het weten. gewoon niemand. zelfs lorenzo niet. hij zag me toch niet staan hij had tamara, het liefst zou ik senna alles vertellen. maar ze was weg. ergens heen wat ik niet wist. ik wilde haar wel zoeken maar ik weet niet waar. vandaag was het de laatste nacht dat de wolf iemand nam. en niemand kon iets doen. dan spookte hij weer rond zoekend. en dan ging het weer verder. tot iedereen uitgemoord was. opeens voelde ik een hand op mijn schouder, ik schrik. ik draai me om en zie dat lorenzo voor me staat. 'ik weet wat er gebeurt is vanacht'zegt hij. ik zwijg. 'vanacht neemt hij weer iemand'zegt hij. ik haal mijn schouders op. wat wou hij hiermee zeggen. dat ik het moest stoppen? ik kon het niet. ik kan niets