04.

nu had ik niemand meer, mijn enige hoop was senna, ze was mijn beste vriendin, maar vorig jaar verdween ze plotseling. ik had het uit mijn hoofd willen zetten maar dat lukte niet, het liefst zou ik me laten pakken door de wolf en laten meenemen, maar dat kon niet. het was mijn taak het dorp te beschermen en dus ook mijn taak om te blijven. een traan rolde over mijn wang. ik kijk om me heen, een ijzige koude windvlaag streelde over mijn lichaam. het voelde akelig en koud. de maan stond vol boven me. opeens was het dood stil. de laatste ramen en deuren werden gesloten en de angstige sfeer begon weer op gang te komen. ik hoorde het gehuil van dé wolf. angstig keek ik om me heen. waar kon ik zo snel heen? in paniek rende ik naar huizen maar alle deuren zaten op slot. ik wierp een blik op de maan en toen stond hij daar, met zijn grote lichtblauwe ogen en zijn wit/bruine haren. ik stond nu oog en oog met hem. ik hoorde hoe hij zijn nagels over de stenen bewoog, ik hoorde mijn eigen ademhaling die steeds heviger en sterker begon te worden. ik zweeg en keek hem nog steeds recht in zijn ogen. hij draaide zijn kop schuin. ik voelde hoe mijn hoofd mee bewoog. opeens rolde er een traan over mijn wang, en ook over die van de wolf. in de bosjes ritselde wat en de concentratie was weg, de wolf draaide zich om en wierp zich nu op het geritsel. dit was mijn kans. ik rende zo snel mogelijk naar huis en deed alle sloten dicht