A ranger-traitor 14

Op zijn tenen sloop Miko naar beneden. Zijn hart bonkte zo hard in zijn keel dat hij vreesde dat Erlan alleen al daarvan wakker zou worden, maar gelukkig ging het gesnurk ononderbroken verder. Even later stond hij buiten. De miezerige herfstregen woei in zijn gezicht. Nadat hij bij Erlan was ingetrokken, had hij zelden de tijd gekregen om buiten te komen en de zomer was onopgemerkt verstreken. Dicht tegen de huizen blijvend, zodat het maanlicht hem niet kon verraden, rende hij door de nacht. Zonder een mens tegen te komen bereikte hij het bos. Het was niet ver meer naar de jagershut. Miko had nooit begrepen waarom de leden van het belangrijkste, invloedrijkste, beroemdste en beruchtste corps van Araluen in simpele hutten woonden. Een logische verklaring kon hij er niet voor vinden, dus had hij het maar geaccepteerd als een van de zoveel eigenaardigheden van de jagers. Door de bomen kon hij het dak al zien. Toen hij het bereikte wachtte hem een grote teleurstellingen. Er was overduidelijk niemand thuis. Tegen beter weten in, voelde hij aan de deur. Op slot. Hij klopte aan en wachtte. Hij klopte nog eens. Zoals verwacht deed er niemand open. Hij had het kunnen weten, maar toch overspoelde de teleurstelling hem. Radeloos stond hij daar, toen hij plots hoefslag hoorde. Even dacht hij dat het lot hem gunstig gezind was. Op het moment dat het geluid hem vrij dicht genaderd was, merkte hij op dat het niet een paard was maar meerdere. Hij sprong bij de deur vandaan en verborg zich achter de hoek van het huis. Hij stond nu tegen de staldeur. Terwijl hij nog aan het beslissen was of hij zich al dan niet in de stal zou verstoppen, hadden de ruiters het huisje bereikt. Ze reden echter niet naar de deur, zoals Miko verwacht had, maar kwamen direct naar de stal. Geschrokken stond Miko oog in oog met twee grijze jagers. Door hun mantels kon Miko niet zien hoe ze reageerde op zijn onverwachte aanwezigheid.
“Wat doe jij hier?” vroeg een van de twee streng. Het was onmiskenbaar Halt. De oude jager had een nog grotere faam dan Will en hij was niet echt degene die Miko wilde zien, als hij onuitgenodigd op de stoep van zijn vroegere leerling. Hij was voorbereid geweest om de tijdelijke jager, Gian of zoiets, te woord te staan en hij had zelfs gehoopt hop Will, maar dit had hij niet verwacht. De moed zonk hem in de schoenen.