HS 8

Langs alle kanten hoor ik mijn naam roepen. Ik loop druk heen en weer. Alle trappen in het schoolgebouw heb ik minstens één keer opgerend. Ik ben dolblij als de verkoop voorbij is en de leerkracht onze klas komt halen om onze diploma’s uit te delen. Iedereen weet zijn uitslag al, maar het waardevolle papiertje krijgen we nu pas in onze handen. Ook ik ben, ondanks de concentratieproblemen waar ik de laatste tijd mee te kampen heb, glansrijk geslaagd.

Wanneer de plechtigheden voorbij zijn, sluit het belsignaal onze secundaire schoolcarrière af. Nu pas besef ik dat er een belangrijke periode van mijn leven wordt afgesloten en een nieuwe bladzijde binnenkort wordt omgedraaid. Bij het verlaten van de klas merk ik dat Jules een traantje wegpinkt.

“Ben je aan het huilen?”

Jules omhelst me warm.

“Twaalf jaar samen in de klas. Ik ga dit zo missen,” snikt ze tussen haar tranen door.
“Eigenlijk maar elf jaar. Je bent een jaartje weggeweest. Maar ik ga u ook missen.”

Ik kan het niet weerhouden en moet ook een traantje wegpinken. Lachend en huilend wandelen we verder.

“En ik?” vraagt Rhen plots.

Jules loopt meteen naar haar toe, maar ik twijfel. Rhen negeert me al sinds die ene dag en ik weet evenmin hoe ik me tegenover haar moet gedragen.

“Geen knuffel van jou?” vraagt Rhen wanneer Jules haar loslaat.

Blij dat ze de shock heeft verwerkt en me aanvaardt als vriendin, ongeacht mijn geaardheid, omhels ik haar hartelijk.

“Ik heb u gemist,” fluister ik.
“Ik u ook.”

Een klasgenoot roept Jules weg en Rhen en ik staan alleen in het verlaten gangpad.

“Ga het haar ooit vertellen?” vraagt ze weifelend.

Ik zwijg.

Even later zit ik met mijn vier vriendinnen op onze bank. Een laatste afscheid naar de school toe, zo lijkt het wel. Plotseling beseft Jules dat ze nog iets vergeten is. Samen met Kayla staat ze op en wandelt naar het secretariaat. Onvermijdelijk kom ik naast Rika te zitten. Bovendien schuift ze nog eens dichter tegen me aan. Het is koud voor de tijd van het jaar. Per ongeluk raakt mijn hand de hare.

“Sorry,” stotter ik verlegen.
“Je moet je toch niet excuseren. Dit doen we toch meer.”

Ze neemt mijn hand stevig vast. De hitte kleurt mijn wangen knalrood.

“Alhoewel het de laatste tijd geminderd is, alsof je me ontwijkt,” vult Rika aarzelend aan.

Met een angstige blik kijk ik naar Rhen, die Rika’s opmerking ook heeft gehoord.

“Waar ga je heen?” vraagt Rika wanneer Rhen opstaat.
“Naar Jules en Kayla,” antwoordt Rhen, terwijl ze een kort knikje in mijn richting geeft.

Het angstzweet breekt uit over mijn hele lichaam.

“Je hebt zweethanden.”

Rika lost meteen mijn hand. Ze heeft een hekel aan zweethanden. Daarom vindt ze het ook prettig om mijn hand vast te houden. Ik heb nooit, buiten in een situatie als deze, last van plakkerige handen.

“Wat is er aan de hand, Luna?”

Ik raap al mijn moed bijeen en slik.

“Er zit altijd een kern van waarheid in een roddel,” fluister ik zacht. “Ook in die van Italië.”

Ik durf Rika niet aankijken, maar ik voel hoe ze verstijft als ze beseft wat ik bedoel. Huilend ren ik de schoolpoort uit.