HS 7

Het einde van het schooljaar nadert en elke dag groeit het besef dat ik mijn hart al die jaren leugens heb wijsgemaakt. De liefde die ik ooit voelde voor Carlos is geen echte liefde meer, maar is geminderd tot een vriendschappelijke liefde. Gelijktijdig met dit besef groeit ook het besef dat mijn hart in gevaar is. Dag na dag, bij elke blik van Rika, dringt de keuze zich op. Ik kan mijn hart blootleggen en laten vertrappelen of ik kan zwijgen en dit geheim meedragen tot in mijn graf. Omdat ik de waardevolle vriendschap met Rika niet wil verliezen, besluit ik om te zwijgen. Maar naarmate de tijd vordert, ondervind ik hoe moeilijk het is om me normaal te gedragen. Elke blik, elke aanraking van haar zorgt ervoor dat mijn hart zwaarder wordt. En elke keer dat Rika weer over haar idolen begint te praten, groeit de jaloezie diep in mij. Mijn hart en mijn hoofd verbieden me om te genieten van de leuke momenten met mijn vriendinnen en zorgen ervoor dat ik mezelf meer en meer afsluit van de wereld rondom me.

Ik lig met mijn hoofd op Rhens schoot en staar naar de televisie. Het beeld is één grote waas. Mijn gedachten zitten ergens anders, ergens aan de andere kant van de stad, bij Rika.

“Soms zou ik echt geloven dat je lesbisch bent, Luna.”

De stem van Jules brengt mijn geest weer naar mijn lichaam in de zetel. Ik schrik van haar woorden en zet me recht. Met opengesperde ogen kijk ik haar aan.

“Kijk niet zo. Het was maar een grapje!” verontschuldigt Jules zich.

Ze staat op en wandelt naar de keuken om onze glazen bij te vullen. Als ze de hoek omdraait, haal ik opgelucht adem. Ik voel hoe sterk mijn mentale weerstand de laatste dagen is gedaald en voel de tranen in mijn ogen opwellen.

“Wat scheelt er, Luna?”

Rhen legt haar hand op mijn schouder en kijkt me bezorgd aan. Mijn gezicht voelt nat aan.

“Trek het je niet aan wat Jules net heeft gezegd. Je kent ze toch, een echte flapuit.”

Ik zou haar alles willen vertellen, maar ik kan geen woord uitbrengen. De angst dat Rhen alles aan Rika vertelt, is groot en ook de vriendschap tussen ons zou op het spel komen te staan. Rhen neemt me vast in haar armen.

“Rika,” snotter ik tussen de tranen door.

Rhens greep lost plots. Ze kijkt me verbaasd aan.

“Rika? Je bent toch niet echt verliefd op haar hè?”

Door de verbazing schiet haar stem uit. Ik gebaar haar dat ze moet zwijgen en dat doet ze ook. Geschokt staart ze voor zich uit. De alles betekenende stilte pijnigt me zo hard. Dat onze vriendschap voorbij is door één simpel woord. Huilend loop ik naar buiten. Jules roept me nog verbaasd na vanuit de keuken, maar ik reageer niet meer.