8. Bunn

In stilte zaten we op de Burrab. De Burrab ging niet erg snel, en het was wel een paar kilometer naar boven. Een wonder dat ik het had overleefd, al helemaal met die weinige, kleine verwondingen. Ik vroeg me af hoe dat kwam, maar besloot er niet naar te vragen. Ik kwam hier toch nooit meer terug, dus wat zou het dan uitmaken?
"Hoe heet je eigenlijk?" vroeg ik om de stilte te doorbreken. Ik had een hekel aan stiltes, zelfs al was die tussen een mensenhatende weerwolf en mij -een mens.
"Bunn," zei hij kortaf.
"Ik heet Takasa," zei ik, minder kortaf. Hij knikte.
"Dat weet ik."
"Hoe weet je dat?" vroeg ik verwonderd.
"Je praat in je slaap." Ik keek hem even ongelovig aan, maar hij loog niet. Helaas.
"Oh. Heb ik nog meer gezegd?" Eigenlijk wilde ik het niet weten, maar ik was weer eens te nieuwsgierig.
"Reken maar," grijnste hij. "Je had het over ene Kevin. Dat hij niet weg moest gaan. Dat je hem wilde zoenen. Dat je hem vreselijk leuk vond. Dat je alles wilde doen als hij maar verliefd op je werd. En..."
Bij elke woord werd ik roder, en ik kon elk moment uit elkaar barsten. "... je wilde met hem trouwen."
Dat was de druppel. Ik viel om van schaamte, maar was even vergeten dat de Burrab niet zó groot was. Ik rolde van het dier af en opende net mijn mond om te gillen, toen ik een sterke hand in een ijzeren greep om mijn pols voelde, waar het bloed met de snelheid van het licht doorheen pompte.
Geschokt keek ik omhoog naar Bunn. Natuurlijk was hij degene die me vast had. "Zo geschokt dat je zelfmoord wil plegen?" vroeg hij geamuseerd. "Niet dat ik het erg vind hoor, da's weer een mens minder. Maar ik ben nu zo ver gekomen, het zou zonde zijn om je nu dood te laten gaan."
Ik vond dat hij precies zo klonk als Voldemort, van Harry Potter.
"Bedankt voor het redden van mijn leven -alweer," voegde ik er zacht aan toe.