Everybody loves Someone, Part 7: The Funeral

Tijdens het koffiedrinken en condoleren waren alle gebeurtenissen nog eens door mijn gedachten gegaan. De problemen waren allemaal begonnen toen ik het gesprek tussen Harry en Louis had gehoord. Harry had Louis de liefde verklaard, Louis was naar het dak gerend, en ik wist niet naar wie ik toe moest gaan. Uiteindelijk besloot ik ook maar naar het dak toe te gaan, om Louis wat op te vrolijken. Ik zag hem zitten op het randje, en ik besloot een grap met hem uit te halen.

‘Need a push?’ Ik zag dat hij schrok, en wilde bijna in lachen uit barstten, toen ik zag dat hij half op was gestaan en nu van schrik wankelde op het randje. Nog voordat ik hem kon grijpen om hem het dak op te trekken viel hij achterover. ‘Neeeeeeeeeeee!’ gilde ik, maar dat hielp niet. ‘Zeg sorry tegen Harry,’ schreeuwde hij nog, en ik zag in pure horror hoe hij de grond raakte. Ik hoorde zijn botten kraken. Ik zag hoe mensen naar hem toe renden. Ik was als versteend. Liam en Zayn, dacht ik ineens, en ik rende naar beneden. Buiten adem, en niet in staat om een normale zin uit te brengen, hakkelde ik: ‘Louis... dak... straat.’ Ik trok Zayn mee, en Liam volgde ons.

Toen we beneden aankwamen rende Liam de menigte in. Vanaf toen zat alles in een stroomversnelling. Huis, taxi, ziekenhuis. Liam, die me was aangevlogen omdat ik Louis bijna vermoord had, en zijn verontschuldigingen een dag later hiervoor aangeboden had. En natuurlijk Louis. Louis in dat bed. Dat afgrijselijk schoonwitte bed. Midden in die afgrijselijk schoonwitte kamer. De drie keer dat hij een hartstilstand had gekregen, maar er toch bovenop kwam. En de vierde keer, dat het hem fataal werd. Hij was gelukkig nog even uit zijn coma ontwaakt, en we hadden allemaal afscheid van hem genomen. Hij had ons zijn testament laten opschrijven, en hoe hij zijn begrafenis wilde hebben, mocht hij niet meer levend uit het ziekenhuis komen. En hij had het goed, hij was overleden in het ziekenhuis. Liam en Harry waren gebroken, maar hadden geen tranen meer over. Bij Zayn daarentegen stroomden de rivieren over zijn wangen, het was de eerste keer dat ik hem zo gezien had, en hopelijk ook de laatste keer.

De begrafenis leek absoluut niet op een begrafenis, meer op een verjaardag. En zo was het ook, we hadden Louis’ leven gevierd. Al vanaf het eerste begin: de aula was versierd met slingers, en er werden feesthoedjes en toeters uitgedeeld. We hadden gelachen om de toespraken van Louis’ moeder, zijn zusjes, en van Zayn. De kist was overladen met confetti en cadeautjes. Bij het condoleren werd taart en koffie uitgedeeld, er werd rondgegaan met chips en borrelnootjes, en iedereen liep gezellig te kletsen.

Maar nu was bijna iedereen naar huis gegaan, en zaten wij, als 1D-jongens, met zijn vieren stilletjes te huilen in een hoekje. Het was niet compleet geweest, we misten Louis. Louis’ moeder kwam zachtjes huilend aangelopen en legde haar hand even op m’n schouder. ‘Hij heeft een geweldig feest gehad, laten we blij zijn voor hem,’ maar zelf barstte ze in snikken uit. Voorzichtig trok ik haar in een knuffel en wreef over haar rug. De rest kwam om ons heen staan en we belandden in een groepsknuffel.‘Vergeet hem niet,’ fluisterde ze, hard genoeg dat we het allemaal konden horen. ‘We won’t,’ sprak Liam met een gebroken stem. Nee, deze dag zouden we nooit vergeten.