- 055.

Ik voelde aan hoe Amber wat onwennig in mijn armen draaide. Ik was er al wel mee bekend dat ze sliep, maar nooit had ze zo onrustig gelegen. Ik probeerde haar een beetje te kalmeren. Ze murmelde zachte woordjes, waar ik net niks van kon verstaan en ik zuchtte even. Dit was niet goed, iets zat haar dwars en het kostte me niet veel moeite om te bedenken wat. Wekenlang had ik haar er niet over gehoord, wel hadden we er een keer over gepraat, maar toen daar uit kwam dat ze het het liefste gewoon wilde vergeten, had ik me daar bij neergelegd. Ik kon haar niet dwingen, ze moest het uit zichzelf zeggen. En tot die tijd, zou ik proberen haar zo gelukkig mogelijk te maken.
Opeens schoot ze overreind. Haar prachtige ogen stonden wagewijd open en haar onderlip trilde. Ik wist dat dit geen goed teken was en trok haar meteen in mijn armen. Haar lichaam schokte zachtjes en het duurde ook niet lang voordat mijn shirt aan mijn lichaam vastplakte door haar tranen. Ik trok haar nog iets dichter en wachtte tot ze een beetje op adem kwam. Langzaam kwam ze overreind en veegde ze haar tranen weg. Haar ogen stonden vol angst en pijn. Ik voelde zoveel medelijden voor haar en ik wou dat ik de pijn weg kon nemen, helaas kon dit niet en dat deed me dan ook echt pijn. Ze glimlachte nu met haar waterige ogen en wreef even met haar hand over mijn shirt. 'Sorry, dat is het zoveelste shirt dat ik voor je verpest heb. Het spijt me zo.'
'Stop apologizing, it's okay, ik heb genoeg shirts, so..' ze zat een beetje onzeker voor me en veegde haar haar opzij, zodat ik recht zicht had op haar prachtige gezicht. Ze keek wat onwenning om zich heen en maakte toen oogcontact met me. Ze probeerde een glimlach op te zetten, maar die poging faalde gigantisch en het enige wat er uit kwam, was een flauwe glimlach, waarvan zelfs een onbekende zou weten dat hij niet echt was. Haar vingers plukte wat verlegen aan de onderkant van haar shirt en ik pakte haar hand vast. 'Wat het ook was, i am here. Ik ben hier altijd, voor jou, voor ons. Dat weet je toch wel, he? Ik hou van je en ik wil dat je gelukkig bent.'
Ze keek me even dankbaar aan en boog toen voorover om een kus op mijn lippen. 'I love you,' verzuchtte ze nu, terwijl ze weer tegen me aankroop en ik glimlachte even. Natuurlijk hield ik ook van haar. Al jaren, maar toen heeft het altijd een andere betekenis gehad dan nu. En ik was nog altijd gelukkig met hoe de situatie nu was. Ze was van mij, niemand anders. Ik hoefde haar niet te delen en kon daar echt van genieten. Ik sloeg mijn armen voor de zoveelste keer om haar heen en drukte een kus op haar kruin. 'Ik was er echt van overtuigd dat hij van me hield. Ook al had hij van die bizarre uitvallen soms. Ik dacht, dat het met de tijd wel zou veranderen. En toen bracht hij me daar en-'
Snel schakelde ik om. Na drie maanden was ze zover om tegen me te praten. Wat inhield dat ze om me gaf, me vertrouwde. Ik wist dat we sterker zouden worden doordat ze me alles toevertrouwde. Tranen liepen geluidloos over haar wangen, terwijl ze haar woordje verder deed. Ik streek liefdevol met mijn hand langs haar arm en probeerde de tranen weg te vegen. 'Ik ben zo bang dat hij terugkomt.' 
De angst in haar stem was gigantisch en ik zuchtte even. Hoe kon ik haar nou alleen laten als ze zo bang was? Hoe kon ik haar alleen achterlaten en daar niet voor haar zijn als ze me nodig had. Ik moest dit met de jongens bespreken. Meer veiligheid aanbrengen in het huis en even met Julie praten. Ik drukte een kus tegen haar kruin en zuchtte nogmaals. 'Het komt allemaal goed, dat beloof ik je, alles komt goed. Dat is een belofte.'

Ik zei toch dat ik jullie op scherp zou stellen. Gelukkig was het allemaal maar een droom, he?!