03.

wat kon het zijn? waarom stond er op het briefje sorry for everything. het was duidelijk dat annabella zichzelf niet vermoord had. dat had dé wolf gedaan, het angstaanjagende wezen dat s'nachts met volle maan opdook en na die drie dagen zich verschool. mensen lopen huilend en omarmd over het plein. het dorp was alweer gehuld in een trieste sfeer, zeven jaar geleden renden valery en ik hier nog vrolijk over het plein, en nu lijkt het alsof dat nooit hier geweest kan zijn. er word op mijn rug geklopt. 'het is allemaal jou schuld' hoor ik een valse neppe stem zeggen. voorzichtig draai ik me om. 'annabella was ook mijn beste vriendin' zeg ik. tamara die met haar nijdige blik naar me kijkt lijkt het niets aan te trekken. 'ik zou mijn eigen zusje niet vermoorden' zeg ik op fluister toon, opeens begint tamara te lachen. 'jou moeder is dood, en je zusje en je vader je weet toch dat jij er alleen voor staat en je het dorp moet beschermen' zegt ze lacherig, opeens realiseer ik me dat wat tamara zegt welleens waar zou kunnen zijn. 'ik heb lorenzo'roep ik. nu begint tamara nog harder te lachen. 'ik ben uitgehuwelijkt' zegt ze. mijn mond valt open van verbazing. tamara is uitgehuwelijkt aan lorenzo. dat kan niet. ik ren naar lorenzo's hut aan het randje van het bos. de tranen stromen over mijn wangen. voorzichtig opent lorenzo de deur. 'waarom heb je me niets verteld'zeg ik boos. het lijkt alsof lorenzo meteen weet waar ik over praat. 'ik wou je niet kwetsen, mijn ouders denken dat het beter is'zegt hij. woedend en verslagen loop ik weg. het voelde alsof ik van binnen dood ging.